EP 4 ♡ ฮิตเลอร์
“หายไปไหนมาซะนานวะ”เสียงไอ้บีถามผม
“เยี่ยวมา”ผมส่ายหน้า
“กูเชื่อตายละสัด
เยี่ยวมาเสื้อแม่งยับยู่ยี่”ไอ้บีกระซิบกระซาบ ผมก้มมองเสื้อเชิ้ตสีครีมของตัวเอง
ก่อนจะกรอกตาส่ายหน้าใส่มัน
“เออ เดี๋ยวค่อยเล่า”ผมบอกมันเสียงหนัก
ก่อนจะหันไปเจอสายตาดุๆของไอ้คนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ซึ่งมันกลับมานั่งก่อนผม
และดูเหมือนจะโดนพี่ชานยอลซักไซ้ที่จู่ๆมันก็ลากผมออกไปท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“แล้วไอ้แบมไปไหนวะ”ผมมองหาไอ้เด็กน้อยของผมที่เมื่อก่อนหน้านั่งคอพับคออ่อนจนเป็นเรื่อง
“เห็นไอ้ยูคลากไปหาอะไรดื่มแก้แฮงค์ละ
ตอนมึงโดนลากออกไปไอ้แบมเบะปากร้องไห้ใหญ่ บอกพี่มาร์คโดนลักพาตัว
ไอ้ซั๊ดดจะขำก็ขำ จะตกใจก็ตก เป็นกรรมของกูต้องนั่งปลอบมัน จนไอ้ยูคพาไปนั้นละ”ไอ้บีบ่นยาวเยียด
ผมยิ้มมุมปากเล็กๆ
สบโอกาสไม่ได้เลยนะเชี่ย ยูค !
“กูอยากกลับแล้วว่ะ”ผมบอกมัน
ไอ้บีพยักหน้าเห็นด้วย เพราะพี่อูยองก็กลับไปก่อนแล้วเพราะหญิงแม่โทรตาม
มันก็คงไม่มีเพื่อนคุย
“เหมือนกัน เนียร์ไลน์ตามกูยิกๆ”
“นั้นน้องหรือเมียมึงวะเอาให้แน่”ผมเลิกคิ้ว
ก็น้องมันชอบจิกให้มันกลับบ้าน ให้กินข้าว ให้ไปส่งที่คณะ ให้ไปรับที่บ้าน คีบับ! นั้นพี่น้องเขาไม่ทำกันนะโว้ย
“แล้วนั้นอะใคร เอาให้แน่?”มันเหลือกตาไปทางอีกฝากโต๊ะ
ที่มีไอ้หมาไส้กรอกนังตีหน้ายักษ์อยู่
“อะไรของมึง”
“อย่ามาทำใสไอ้เชี่ยเอิ้น ยังไง?”มันถามผมเสียงเข้ม
“จิ๊ .. ไม่รู้เว้ย
แล้วนี้มึงจะกลับไม่กลับ”ผมจิ๊ปากด้วยความขัดใจ มึงจะให้กูเล่ายังไงวะไอ้เงิงนิ
จะให้กูบอกว่าไอ้เนี่ยกูเกลียดเข้าไส้ แต่มันดูดปากกูไปแล้วสองรอบ รึไง
เอาเป็นว่า
เป็นความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างอธิบายยาก
“เออ ถ้าไม่เล่ามึงโดน”ไอ้บีชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ
แต่โทษเถอะ กลัวก็ไม่ใช่ อี้เอิน เดะ!
“เออๆ”ผมตัดความรำคาญก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ เดินไปหาเฮียเพื่อจะบอกมัน
แล้วก็ตั้งใจว่าจะบอกลาพี่ชานยอลกับเพื่อนๆไปเลยรวดเดียว
“เฮีย กูกลับบ้านก่อนนะ”ผมเดินมาถึงหัวโต๊ะอีกฝั่ง
โดยพยายามจะไม่สนใจมันที่นั่งหน้าบูดเป็นตูดชิมแปนซี จ้องหน้าผมตลอดเวลา
เป็นอะไรของมึงวะ ไอ้หรรมนิ ! เข้าใจว่าหน้าเหมือนคิมทัน
ไม่ต้องมองมาก กูเกร็ง
“เฮ้ย รีบหรอมึง เค้กยังไม่ได้เป่าเลย”มึงจะให้กูรอปิดร้านช่วยเก็บโต๊ะด้วยเลยป่ะ
“รีบ! ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ชานยอล”ผมบอกพี่มันมันเสียงหนัก
ก่อนจะหันไปบอกพี่สะใภ้หน้าหวานด้วยความสุภาพ
“เอาหน่าพี่คริสมันดึกแล้ว
กลับบ้านดีๆนะมาร์ค”พี่ชานยอลพูดกับไอ้พี่ชายตัวดีของผม
ก่อนจะหันมาบอกผมด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย อร๊ายยยยยย น่ารักอ่ะ !!
“ไปนะครับทุกคน”ผมก้มหัวเล็กน้อยลาเพื่อนๆของพี่ชานยอล
“กูไปส่ง”หื้อ ! ผมยืนงง หันไปมองไอ้หน้ามึนที่จู่ๆก็ลุกขึ้นมาพูดจาบ้าบอ อัลไลฟ่ะ !!
“กูไม่ได้เป็นง่อยกลับเองได้”ผมบอกมัน
ก่อนจะมองหน้าทุกคนที่จ้องมาที่ผมกับไอ้หน้ามึนเป็นตาเดียว คือ เดี๋ยว! คิดกันไปถึงไหนแล้ว
“ไอ้แจ็ค .. มึงคิดอะไรกับน้องกูปะวะ
กูเห็นมึงทำตัวแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”ผมหันไปมองไอ้ต้นเสียงที่นั่งจ้องหน้าแจ็คสันด้วยสายตาดุดันและจริงจัง
แต่มึงผิดกาลเทศะนะไอ้เฮียฟานนนนนนนน !
“ไม่รู้”อ่าว... ขึ้นเลยครับ ไม่คิดแล้วจะมายุ่งกับกูหาห่าอะไร ! มาทำให้กูใจเต้นแรงแล้วบอกว่าไม่รู้เนี่ยนะ !!
“กูกลับล่ะ”จู่ๆสมองผมมันก็สั่งให้ผมเดินออกมาดื้อๆ
ไม่อยากฟังต่อ พูดตรงๆโคตรเกลียดคนแบบนี้
ก่อนหน้านี้ทำเหมือนหวงกูแถบจะฉีกเนื้อให้หมาแดก แต่ตอนนี้กลับพูดหมาๆ
กูไม่น่าไปหลงใจเต้นแรงกับคนแบบมึงเลย
แจ็คสัน หวัง
ผมเดินออกมาโดยมีไอ้บีเดินตามมาติดๆ
มันเดินมาบีบไหล่ผมเบาๆ ผมรู้ว่าผมเป็นคนที่เก็บอาการไม่เก่ง
ทุกอย่างมันแสดงออกมาหมดทางสายตา ว่าตอนนี้ ต้วนอี้เอิน กำลังผิดหวัง อย่างแรง!
“ก็กูบอกว่ากูจะไปส่งไง”
“มึงจะอะไรกับกูหนักหนาวะ!!”ผมตวาดเสียงหนัก
มึงไม่รู้รึไงว่ากูมันพวกจุดเดือดต่ำ
ทนให้มึงเล่นกับความรู้สึกมาไม่รู้กี่ครั้งนี้ก็บุญหัวมึงแล้ว !
“ใจเย็นนะมึง
คนมองใหญ่แล้ว”ไอ้บีบอกผม โดยที่สายตามันมองไปทางไอ้หน้ามึนอย่างขอร้อง
เพราะมันคงไม่ดีแน่ๆถ้าจะมามีเรื่องกับที่ร้านตอนนี้ คนเริ่มมองมาทางพวกผม ยิ่งวันนี้เป็นวันดีของพี่ชานยอลด้วย
“ไม่เย็นแม่งละ มึงจะเอาไงมึงเคลียร์เลย”ผมผลักอกมันสุดแรง
มันไปด้านหลังนิดหนึ่ง รากฐานมั่นคงจริงนะ ชิ
“เป็นแฟนกู”
“!!”
“ทีนี้ก็กลับได้แล้วใช่ไหม กลับ!”มันไม่รอให้ผมได้สติ มือหนาก็คว้าข้อมือผมไปทางรถหรูของมันที่จอดอยู่โซนวีไอพีหน้าร้าน ผมหันไปมองไอ้บีตอนนี้ยืนเกาหัวแกรกๆ อย่าว่าแต่มันงง ผมก็งง !
“เดี๋ยว!!”ผมขืนตัวเองไว้ โดยที่จ้องหน้ามันนิ่ง
“...”มันหันกลับมามองหน้าผม
“มึงหมายความว่าไง”จะด่าว่าผมโง่กว่าควายก็ได้
แต่ผมไม่เข้าใจจริงๆอะ เคยป่ะรู้สึกเหมือนโดนไม้หนาสามฟาดหัวแล้วลากออกมา
ไม่เคยใช่ไหม ? เออๆ ผมก็ไม่เคย
“ฮื้ออ.. เป็นแฟนกูตั้งแต่วันนี้”มันผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ
ก่อนจะขยายความในสิ่งที่มันบอกผมก่อนหน้า อ๋อ มันบอกให้ผมเป็นแฟนมันตั้งตะ.......
ห๊ะ ! เป็นแฟนมัน ? ผมเนี่ยนะ !!
ผมนี่อึ้งไปเลยครับ
เฮลโหลลลลลลลลลลลล !!
“ไม่!”ผมปฏิเสธเสียงเข้ม ไอ้ซั๊ด กูแมนๆนะโว้ย
แค่ใจเต้นแรงตอนมึงจูบแค่น้านนนน นอกนั้นแมนๆเตะบอลครับ
“ไม่ได้ถาม ไม่ต้องตอบ”ช่วยบอกผมทีว่าตอนนี้ประเทศของเราอยู่ภายในระบอบประชาธิปไตย
ไม่ใช่คอมมิวนิส
“ไม่เป็นโว้ย !!”ผมตะโกนเสียงดังลั่นลานจอดรถ เอินเอินรับไม่ได้ งื้ออออออ TT
“ก็บอกว่าไม่ได้ถาม ขึ้นรถได้แล้ว”มันเปิดประตูรถคันหรูของมันแล้วจับหัวผมยัดเข้าไปในรถอย่างไม่ปรานี
นี่มึงขอกูเป็นแฟนแล้วมึงทำรุนแรงกับแฟนตัวเองอ๋อ เฮ้ย เดี๋ยวดิ
มึงจะตกลงปลงใจกับมันหรอไอ้เอิ้น ! ไม่ได้นะ !
เสียงในหัวผมตีกันวุ่นวายไปหมด
ผมนั่งตัวเกร็งตอนที่ไอ้คนขับมันขึ้นมาอยู่ข้างๆ
ไอ้ซั๊ดรถสปอร์ตที่กูเคยมองว่าสวยกูจะไม่มีทางซื้อมานั่งเด็ดขาด หายใจทีนี้รดต้นคอ
วูบๆวาบๆ จะแคบไปไหน ผมทำได้แค่ทำตัวลีบๆอยู่ข้างๆไอ้คนตาดุ ... ดุยิ่งกว่าคุณแดง
ครืดดดด .... ครืดดดดด
“ฮะ..ฮัลโหล แบมแบม”ขอบคุณสวรรค์ที่โปรดเมตตาคนมีกรรมแบบผม
เพราะไอ้แบมโทรเข้ามาขัดบรรยากาศอึมครึมในรถได้ทันเวลาพอดี
รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย เพราะถ้าได้ห่าที่นี้ทำมิดีมิร้ายจะได้ร้องให้คนช่วยทัน
‘พี่มาร์ค อยู่ไหน!’เสียงใสๆของคนปลายสาย
ทำให้ผมเบาใจว่ามันเริ่มสร่างเมาแล้ว
“ยะ..อยู่..กับ..เพื่อน...อื้ออออ”ยังไม่ทันจะบอกมันได้จบ
ไอ้คนข้างๆที่จ้องตั้งแต่ผมหยิบมือถือขึ้นมาคุยก็คว้าคอผมไปจูบไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
มีกรับมีกลอง
ผมขอถอนคำพูด ... ถึงไอ้แบมโทรมา ก็ช่วยไม่ทัน ฮื้ออ TT
“ถ้าพูดผิดอีกทีไม่จบแค่นี้”มันจูบผมไม่นานก็ผละออกดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ผม
ว่าแต่...ผมพูดอะไรผิด?
‘พี่มาร์ค .. พี่มาร์ค ! เฮ้ ยู้วววว !!’เสียงไอ้แบมโวยวายเสียงดังอยู่ในสาย
ผมยกโทรศัพท์แนบหูอีกครั้ง ก่อนจะเหลือบมองอีกคนด้วยความหวาดหวั่น
“เออ ฟังอยู่”ผมตอบคนปลายสายโดยที่นั่งเบี่ยงตัวหันหลังให้มัน
‘ทำไมหนีแบมกลับล่ะ
งื้อออ’เสียงไอ้แบมงุ้งงิ้งจุ้งจิ้งอยู่ปลายสาย
“ก็มึงแรดไปกับผู้ชาย
จะให้กูอยู่รอมึงอุ้มหลานมาให้เลี้ยงแล้วค่อยกลับง๊ะ!”ผมด่ามันขำๆ ได้ยินไอ้คนข้างๆขำเบาๆ
แอบฟังกูคุยโทรศัพท์เสียมารยาท
‘ใจร้าย! .. เออๆ รอด้วย!!’ใจร้ายน่ะว่าผม
แต่ไอ้ประโยคหลังเหมือนไอ้แสบมันจะคุยกับคนที่อยู่ด้วย
ผมได้ยินเสียงแว่วๆบอกให้ขึ้นรถดังมาจากปลายสาย
“กลับดีๆนะแบมแบม อย่าปล้ำไปยูคมันล่ะ
ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยเข้าใจนะ”ผมย้ำกับมัน
คนที่ไปส่งมันคงหนีไม่พ้นไอ้ยูคยอมที่จ้องจะง้าบน้องรหัสผม
‘คร้าบบบบ
บอกเพื่อนเฮียนะว่าอย่าทำไรหนู หนูใสๆ ฝันดีนะคึ๊ จ๊วบๆๆๆ’มันตอบรับเสียงใสก่อนจะวางสายไป
ผมส่งไลน์ไปบอกให้ไอ้ยูคดูแลมันดีๆ
“ยิ้มอะไร”ผมถามไอ้สารถีที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ
เลิกอมยิ้มแล้วจะผมตีนกูแทนป่ะ
“ยิ้มหรอ? ไม่เห็นรู้”มันหันมาเลิกคิ้วถาม
คิ้วเข้มๆกับคำพูดกวนๆของมันทำเอาผมอยากแปลงร่างเป็นแคทแมน(?) แล้วข่วนหน้ามันสักแผล แต่ก็ต้องเลิกสนใจมันแล้วหันไปมองข้างทาง
“จิ๊.. บ้านกูไม่ได้ไปทางนั้น !”
“ก็เห็นเอาแต่คุยโทรศัพท์นึกว่าอยากจะไปนอนคอนโดฉัน”มันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวน
โอ้ยยย ผมจะทำยังไงกับมันดีเนี่ย คำพูดคำจากับท่าทางที่กวนประสาทของไอ้หน้ามึนนี่มันช่าง..
หืมมมมมม
“เลี้ยวรถกลับ”ผมหันไปสั่ง
“วันนี้ชานยอลมันจะไปนอนกับพี่คริส
เอินเอินอยากจะไปนอนฟังเสียงมันครางทั้งคืนหรอครับ”โอ้โห พูดsentence เป็นกับเขาด้วยเว้ย แต่มึงพูดอื่นนอกจากเรื่องกามเป็นไหม ลากกูไปตล๊อดด
ยิ่งชอบอยู่ เฮ้ย ผิดๆ
“กูมีที่อุดหูหน่า
มึงพากูกลับเหอะปัญหาของกู กูแก้ได้”
“แต่ถ้าฉันช่วยแก้จะถนัดกว่านะ”
“ไอ้!..”
“ถ้าพูดจาไม่น่ารักอีกจะทำมากกว่าจูบนะครับ”โอ้ยที่มึงพูดนะ
น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ถึงจะเบ้ปาก กอดอกอย่างขัดใจ อย่าให้กูเอาคืนนะมึง จะ
..จะ...
จะงอนให้หนักกว่านี้อีกTT
คนแบบผมมันจะทำอะไรได้ ไอ้ฮิตเลอร์นี่แรงเท่าช้างผสมควายผสมแรด
เอะอะจูบ เอะอะดูดปาก ไม่รู้มันเป็นปลาดูดกลับชาติมาเกิดรึเปล่า แต่นี่ก็ชอบนะ
เพลินนนนนนน เห้ยย ผิดๆ
“จะกลับบ้าน!”ผมสะบัดเสียงใส่ ใช่ซี่!! ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนิ
สะบัดเสียงเป็นตุ๊ดหัดแรดเลยกู แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือการส่ายหน้าเบาๆ
พร้อมกับรอยยิ้มที่โคตร
กวนส้นติง
“ถึงแล้วลงมา”
และแล้วมันก็พาผมมาเยือนคอนโดมันอีกครั้ง
ถึงห้องมีจะสวยแต่ก็ใช่ว่ากูจะต้องอยากมาบ่อยๆปะวะ ผมมองหน้ามันพร้อมกับบ่นในใจ
“ไม่ไป..”ผมกอดเข็ดขัดนิรภัยไว้แน่น
ยอมนอนในรถดีกว่าเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
“งั้นก็อยู่นี้แหละ ...
ได้ข่าวว่าเมื่อสองวันก่อนมีคนตกตึกตายอยากอยู่รอก็ตามใจ”มันปิดประตูรถโดยทิ้งคำขู่คำโตไว้ให้ผม
.. กะ..กูไม่กลัว กูเจ๋ง กูเก่ง มาซี่จะเตะให้คอหัก
แต่นั่นมัน ‘ผี’ นะไอ้เอิ้น !!
“รอด้วย!!”คิดได้แบบนั้นคนกลัวผีเข้าสเต็มเซลล์อย่างผมก็คว้ากระเป๋าใส่เกียร์หมาเดินไปกระชากชายเสื้อมันไว้
“ไหนบอกไม่มา ?”มันหันมาถามผมนิ่งๆ
แต่ผมว่าผมแอบเห็นมันขำนะ ไอ้ซั๊ดดด เสียฟอร์มหมดเลยกู TT ผมไม่ตอบมันแต่กำชายเสื้อมันแน่นแทน
“ดื้อเอ้ย”ผมยกมืออุ่นๆยีหัวผมเบาๆ งื้ออออ
อย่ามาทำให้กูหวั่นไหวนะไอ้ฮิตเลอร์ ผมเสียทรงจะโดนเตะ ชิ
แจ็คสันเดินไปที่ลิฟท์ของลานจอดรถโดยมีผมเดินตามต้อยๆ
โดยมือเล็กๆก็กำชายเสื้อของมันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ถ้าให้สารภาพตามจริงนะใครจะมาหลอกอะไรก็หลอกมา แต่เอาผีสางเทวดามานี้เอินเอินขอไม่สู้นะครับ
ไม่เคยเห็นแต่น้องเอิ้นว่ามีอยู่จริงTT
“หิวไหม”ไอ้หน้ามึนถามผมเบาๆ
“เออ”ผมตอบมันไปเสียงหนัก
จะไม่หิวได้ไงที่ร้านก็ซัดแต่เหล้าแถบไม่ได้แตะข้าวเลย
“นึกว่าจะเล่นตัวซะอีกนะ”มันยิ้มขำจนตาเป็นสระอิ
แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย ไอ้หมาไส้กรอก
“ใครเขาเอาเรื่องกินๆมาเล่นกัน วู้ว”ผมเบะปากพูด
มันก็เอาแต่ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วสักครู่ลิฟท์ก็เปิดเพราะถึงชั้น 29 ที่เป็นห้องของมัน
ผมกลับมาที่นี้ในรอบสัปดาห์ ยังหรูหราเหมือนเดิม
“นี้รหัส”แจ็คสันรวบเอวผมจนชิดกับอกแกร่ง
ผมขมวดคิ้วมองมันกดยุกยิกๆบนแป้นกดรหัส กดให้กูดูทำไม บ้าเปล่าเนี่ย
เดี๋ยวพ่อพาไอ้บีมายกเค้าให้เกลี้ยง
แล้วทำไมจะต้องแนบชิดขนาดเน้ !!
“จำไว้ด้วยนะ ต่อไปคงต้องมาบ่อยๆ”มันหมุนลูกบิดเข้าไปในห้องโดยทิ้งให้ผม
จมอยู่กับคำพูดแปลกๆของมัน
แล้วใครบอกมึงว่ากูจะมา ?
แต่ว่ารหัสนี่ 852626 ใช่ไหมนะ?
“เข้ามาสิ”มันเดินกลับมาลากแขนผมเข้าไปในห้อง
หูยยยยยยย ให้กูทำใจก่อนเซะ ! ยิ่งประวัติไม่ดีกับที่นี่อยู่ นี้มึงคิดว่าห้องมึงเป็นสวนสนุกที่ทุกคนจะอยากเข้าไปทำตัวแฮปปี้รึไงฟ่ะ
“เดี๋ยวๆ !! มาตกลงกันก่อน”ผมเกาะขอบประตูไว้แน่น ต้องสร้างกติกากันหน่อยสิ
เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราง่ายๆ อีซี่ๆ
บอกแล้วผมไม่ง่าย
“อะไรอีก ง่วงแล้วนะ”มันทำหน้ายักษ์
“กูจะนอนในห้อง ส่วนมึงที่นอนโซฟา
ตกลงตามนี้ ดีล!!”ผมพูดรัวๆเร็วๆใส่มัน
จับมือมันมันเขย่าสองทีแล้ววิ่งเข้าไปในห้องที่ เคย ออกมาตอนนั้น
จำได้แม่นเชียวล่ะ ! ในเมื่อบังคับกูมานอน
วันนี้กูยึดห้องมึง บัยยยย
พอเข้ามาในห้องผมก็เริ่มสำรวจข้าวของเครื่องใช้
น้อยชิ้นของมัน ทุกอย่างจัดวางอย่างเป็นระเบียบ
ผมเปิดดูตู้เสื้อผ้าก็เจอมหกรรมหมวก เจ๋งไปเลย หยิบมาลองสองสามใบ งื้ออ
มีใบที่น้องเอิ้นอยากได้ด้วยอ่ะ ถ่ายรูปส่งให้ป๊าดีกว่า
เดินสำรวจได้อีกสองสามอย่างก็พบว่า
ห้องมันก็มีแค่นั้นล่ะ เห็นที่ดีหน่อยก็xbox รุ่นใหม่ที่น้องเอิ้นกำลังอ้อนให้เฮียซื้อให้
“หาวววววว...”ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม
ดึงหมอนข้างมานอนกอดเพลินๆ กลิ่นอ่อนๆของมันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย
บวกกับอากาศเย็นๆ เตียงนุ่มๆ …
งื้มม ฝันดีนะ.
>>>>><<<<<<<
Jackson’s
ผมยังรู้สึกมืออุ่นๆของอีกคนที่เขย่ามือผมสองสามทีแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องนอนของผม
เหอะ ผมได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ มองประตูบานสีขาวที่ถูกปิดลงไปเมื่อครู่
ผมรู้สึกได้เลยว่ากล้ามเนื้อหน้าผมมันกระตุกกว้าง
ผมกำลังยิ้ม
ผมให้กับท่าทางเอาแต่ใจของไอ้ตัวแสบ
ที่บอกให้เจ้าของห้องอย่างผมนอนข้างนอกแล้วตัวเองหายไปนอนให้ห้องอย่างสบายใจ
ผมจะเล่าให้ฟังแล้วกันว่าผมเริ่มชอบไอ้ตัวแสบตั้งแต่ตอนไหน
..แต่ขี้เกียจวะ เอาเป็นว่าวันที่สาดน้ำใส่นั้นน่ะ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ก็แค่
เรียกร้องความสนใจ .. รู้นะว่าแอบขำกันอะ แต่จะให้ทำยังไงได้ ใบหน้าของมันต้องงอแง
น่ารักที่สุด นะรู้ยัง
ผมมันก็แค่แจ็คสัน
หวัง คนหน้ามึน ที่อยากเก็บรอยยิ้มสวยๆของมันไว้ดูคนเดียว ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง
จนวันที่ผมเห็นมันร้องไห้วันนั้น ผมกลับมาถามตัวเองว่าทำไมหัวใจผมมันถึง เต้นถี่
.. ผมแพ้น้ำตาของมันซะแล้ว
ผมไม่สนว่าใครจะว่ายังไง
จะมองว่าผมเป็นเกย์หรืออะไรก็ตามแต่ เพราะคนที่ผมแคร์ก็มีแคร์มัน
แล้วต่อไปก็จะทำให้มันแคร์แค่ผมคนเดียว
เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ !
เอาล่ะๆ
กลับมาตอนนี้ก่อน มาช่วยผมทำอาหารให้ไอ้ตัวแสบที่บ่นว่าหิวกันดีกว่า
ผมรื้อของในตู้เย็นมาทำเมนูง่ายๆอย่าง
รามยอน
ฮ่าๆ จะให้ทำอะไรเล่า ! บ้านผู้ชายโสดแบบผมมันก็มีแค่นี้แหละ ผมทำกับข้าวเป็นนะ
แต่ขี้เกียจซื้อของมาไว้ในตู้เย็น ผมไม่ชอบเดินซุปเปอร์
แต่ถ้าอี้เอินมาอยู่ด้วยบ่อยๆ คงต้องลากไอ้แสบไปซื้อของกินมาไว้บ้างแล้ว
เรื่องกินนะ ...
ต้องยอมเขาล่ะ
ผมต้มรามยอนใส่ไข่ใส่ผัก
ใส่ชีสแบบที่ตัวเองชอบกิน ก่อนจะยกไปวางที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับน้ำส้ม
แอปเปิ้ลที่ปอกพร้อมหั่นจัดใส่จาน แค่รอไอ้ตัวแสบที่หายเงียบไปมากิน
“เงียบไปเลยเว้ย”ผมบ่นเบาๆ
ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจสำรองมาไขเข้าไปในห้องแบบเงียบๆ
พอประตูเปิดเต็มบานก็เห็นร่างบางของมันนอนแผ่เต็มเตียง
ยี๊ ..!! นอนน้ำลายยืดเลยอ่ะ ฮ่าๆ
ผมหยิบมือถือมาถ่ายรูปมันเก็บไว้ ทำทุกอย่างด้วยความเงียบ
เดี๋ยวตื่นขึ้นมาโวยวายอีก พูดตามตรงบางทีก็รำคาญครับ นอนอ้าปากหวอ
จนเห็นรีเทนเนอร์สีแดงแจ๋น
ผมชอบที่สุดเลยครับเวลาจูบมัน
หึหึ
โอ้ย คิดๆไปผมก็หื่น
บ้ากามอย่างที่มันด่าจริงๆนั้นละ เห็นหน้ามันก็คิดถึงแต่ตอนนั้น
ตอนที่ผมจูบปากอิ่มๆของมัน ฮื่ออ พวกคุณไม่เข้าใจ รวบหัวรวบหางเลยดีป่ะ
ผมไม่อยากปล่อยมันไปหาใครแล้วอ่ะ
หวังจะเอาอะ ... ป๊า !!!
“คิดอะไรอยู่อ่ะ ! ทำไมทำหน้าบ้ากาม!!”มันลืมตาโพล่งขึ้นมาก่อนจะขยับหนี
ผมตกใจนะเนี่ย กำลังคิดอะไรเพลินๆ
“หึหึ .. คิดอะไรดีนะ”ผมหัวเราะแบบโรคจิต (??) ก่อนจะขยับต้อนร่างบางไปจนชิดหัวเตียง
“ออกไปเลยนะ! แล้วนี้เข้ามาได้ไง !!”ผมถีบผ้าห่มใส่ผมเป็นการไล่
ใบหน้าตื่นๆของมันนี้น่ารักอย่าบอกใคร พูดจริงๆว่าหลง
“หึหึ .. ก็หมาที่ไหนบอกหิว”ผมยอมเผยความจริงที่เข้ามาในห้อง
“ไม่หิวแล้ว จะนอน ออกไปไป๊!!”ดูมันไล่
นี้ผมเจ้าของห้องนะครับคุณนายหวัง หื้ออ ซ้อมๆไว้ เดี๋ยวก็ได้ใช่จริง
โครกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดูเหมือนน้ำย่อยในท้องมันจะไม่รักดี
เพราะจู่ๆเสียงน้ำย่อยก็ดังลั่นท่ามกลางความเงียบ ผมนี้ขำลั่น
มันทำหน้าเจือนเล็กๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าง้ำเพราะโกรธที่ผมหัวเราะมันเสียดัง
เพราะคนแบบ ต้วนอี้เอิน ไม่เคยเสียหน้า
ในที่สุดเจ้าตัวแสบก็ยอมลุกไปกินข้าวที่ผมเตรียมไว้ให้อย่างเสียไม่ได้
“โธ่เอ้ย ! นึกว่าจะทำอะไรอร่อยๆให้กิน ก็แค่รามยอน”มันบ่นผมเสียงดัง
ผมจึงยกตะเกียบเคาะเหม่งขาวๆเบาๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ!”อี้เอินยกมือลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ
ใบหน้าหวานทำให้นิ่วคิ้วขมวดที่โดนแกล้ง
“กินๆไปเหอะหน่า”
“...”ผมมองผมอย่างเคืองๆก่อนจะกระชากตะเกียบจากมือผมไปแล้วลงมือกิน
มันถอดรีเทนเนอร์ออกแล้วทำให้ผมเห็นฟันที่เรียงสวยของมันเป็นครั้งแรก ไม่ว่าจะครั้งนี้หรือครั้งไหนๆผมก็ยืนยันกับทุกคนได้เลยว่า
ต้วนอี้เอิน ... น่ารักจริงๆ
“ขอชีสอีกได้ไหมง่ะ”ตาแป๋วๆของมันออดอ้อนผมอย่างไม่รู้ตัว
งื้ออออ อี้เอินนี้แดกได้ไหม ?
“.. พอแล้ว เดี๋ยวก็อ้วน”ถึงจะใจอ่อนยวบ
แต่ก็ต้องปรามๆบ้าง ขืนกินแบบนี้ได้อ้วนเป็นหมู ผมไม่ชอบคนอ้วน
“เหอะ!”มันทำเสียงในลำคอที่ผมไม่ยอมตามใจ ก่อนจะวางตะเกียบ
ยกน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว จ้องหน้าผมประมาณว่า อิ่มแล้ว เก็บสิ ...
“เก็บเอง”
“กูเป็นแขก”มันกอดอกก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆ
ด้วยใบหน้าที่คิดว่ายียวน แต่ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าใบหน้าแบบนั้น...
มันน่ารักมาก
“ถ้าไม่ได้เป็นง่อยก็ต้องทำเอง”ผมเปลี่ยนโหมดทำเสียงดุใส่มัน
ใบหน้าสวยง้ำงอ ก่อนจะยกชามไว้ในอ่างล้างจาน ทำเสียงตึงตัง ให้ผมรู้ว่า ‘นี่ ไม่พอใจนะ!’ ผมยิ้มขำก่อนจะยกจานแอปเปิ้ลไปเก็บช่วย
“กูจะนอนแล้ว”มันหันมาบอกผมขณะเดินไปหยุดอยู่กลางห้องที่เป็นห้องนั่งเล่น
“ไม่อาบน้ำ”ซกมกนิหว่า
“ไม่อาบตัวไม่เหม็นซะหน่อย”มันยกแขนเสื้อขึ้นมาดมฟุดฟิด
“ถ้าจะอาบเสื้อผ้าอยู่ในตู้เปิดใช้ได้
ถ้าไม่รังเกียจกางเกงในอยู่ในเกะที่สองนะครับ”
“ไอ้เชี่ยะ!! กูรังเกียจโว้ยยยยยย!!”พูดจาไม่น่ารักอีกแล้ว
แบบนี้ต้องโดนลงโทษ ผมเดินปรี่เข้าไปหาร่างบาง ก่อนจะ จูบปากนุ่มเบาๆ
ผมเสพติดการจูบต้วนอี้เอินซะแล้ว
“โทษฐานที่พูดจาไม่น่ารัก”ผมกระซิบแผ่ว
แก้มแดงๆของอี้เอิน กับเสียงใจที่เต้นระรัว ทำให้ผมค่อนข้างมั่นใจว่าอีกไม่นาน
ผมจะมี ต้วนอี้เอิน เป็นของตัวเองแล้ว หึหึ
“ไอ้!!... หึ่ยยยย”น้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดของมันทำให้ผมอารมณ์ดีมากๆ
“ฝันดีนะครับ”ผมกระซิบบอกอย่างอารมณ์ดี
ก่อนจะผละออกจากร่างเล็กแล้วเดินไปที่ห้องนอนอีกห้องที่เตรียมไว้สำหรับเพื่อนๆที่มานอนค้าง
“ไอ้ฮิตเลอร์ ! ปัดโธ่โว้ยยยยยยยย !!”เสียงโวยวายดังลั่นตอนที่ประตูห้องปิดลง
ตามด้วยเสียงปิดประตูที่ดังสนั่น
แต่มันก็ไม่ดังไปกว่าเสียงหัวใจของผม
ที่เต้นเป็นจังหวะหนักๆ
เพราะนาย... ต้วนอี้เอิน
TBC
มาละน้อ ทุกคนนนนนนน
มาเพราะคยอมมี่อัพไอจี หื้ออ
ฮ่าๆ พ่อฮิตเลอร์ของเรามีมุมน่ารักเยอะน๊า
ตอนหน้ายูคแบมดีป่ะๆ?
เอาเป็นว่าเจอกันต่อหน้า
ทวงฟิคที่ @jswmt_ แท็ก #ฟิคน้องเอิ้น
ไปเม้ากันนะค่าทุกคนนนน
คิดถึง จุ๊บๆ
