คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็น ชายรักชาย
เหมาะสำหรับสาววายทุกวัยหัวใจใสๆ แต่คำหยาบกระจายย แต่ไม่หยาบช้านะคะ แต่ถ้าไม่ชอบยังไงบัยกันตรงนี้โน๊ะ ภาษาวิบัติเพื่อเสียงเต็มเยย ครัช
Jackson x Mark
ตอนที่ 1
“แม่งเอ้ย! กูเอามึงตายแน่”
พื้นที่มีเป็นร้อยเอเคอร์มึงไม่สาด
นี้มึงจงใจแกล้งกูใช่ไหมไอ้หำ !!!!
“ใจเย็นนะโว้ยไอ้เอิ้น!!”ไอ้สองตัวนั้นตกใจตื่นเต็มตาก็รีบหอบข้าวหอบของวิ่งตามผมมาหน้าตึกคณะ
ในใจผมท่องแค่มึงตายแน่ มึงต้องโดนน้องเอิ้นลงโทษ วนไปวนมาอยู่แบบนั้น
ปึก!
“เฮ้ย มาร์คมึงจะรีบไปไหน”
“พี่คุณ หวัดดีครับ”ผมเดินชนรุ่นพี่ปีสี่ที่เป็นพี่ชายของไอ้แบมที่เป็นน้องรหัสผม
แต่ตอนนี้ช่างมันก่อน ความสัมพันธ์ค่อนข้างอธิบายยาก ไว้ไลน์มาถามนะจะเล่า
“รีบไปไหน แล้วมึงไปตกท่อที่ไหนมาวะ
ตัวถึงทั้งเปียก ทั้งเลอะ แบบเนี้ย”พี่คุณถามผม
“ไว้เล่าให้ฟังนะพี่
ผมรีบ!!”
“เฮ้ย! ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดิ แม่งสกปรก”
“ขอไปจัดการคนก่อนพี่
ไว้ค่อยเปลี่ยน”ผมรีบวิ่งเบียดพี่แกขึ้นไปยังชั้นสอง ได้ยินเสียงไอ้บีหวัดดีพี่คุณแว่วๆ
แต่จุดนี้สนใจแต่ไอ้หำนั้นแล้วล่ะครับ
ผมวิ่งมาถึงจุดใต้ตำตอ หื้ออ ช่างเหอะ เปิดประตูปึงปังเข้าไปก็เจอไอ้หมาไส้กรอก นั่งเล่นมือถือแบบโคตรสบายใจ หึ่ยยย
เห็นแล้วปรี๊ดครับ มันขึ้นหัวจี๊ดดดด เลยยยย คันหูเลย คันหู เอ้า เพลงมา เห้ยยย ผิดๆ
“มึงจงใจสาดน้ำใส่กู”ผมเดินไปหยุดตรงหน้ามันแล้วพูดอย่างใจเย็น
“ก็เห็นแล้ว....แต่ไม่ได้จงใจ”อยากจะจิกหัวมันแล้วตบซักป้าปสองป้าป
หน้ามึงนิทำเอาตีนกูกระตุกถี่จริงๆ
“ไม่ได้จงใจก็ขอโทษสิวะ!!”ผมเริ่มพูดเสียงดัง แหมะก็มันมีอารมณ์(เสียครับเสีย)
“วิ่งมาเพื่อต้องการแค่คำขอโทษ?”หื้อ
นี้คือคำถามของคนทำผิดงั้นหรอ ขุ่นพระ! หน่องเอิ้นไม่เข้าใจ
!!
...
“แม่งเอ้ย!!”หลังจากแดกจุดก็ .. สติขาดครับ กะจะเดินเข้าไปซัดหน้ามันสักเปรี้ยงสองเปรี้ยงจะได้หายข้องใจ
“เฮ้ยยย!! ใจเย็นไอ้เอิ้น”ไอ้บีกับไอ้เจียรีบวิ่งมาจับผมไว้คนละข้าง
มันคงไม่อยากให้มีปัญหากันในมหาลัย แต่กูทนไม่ไหวแล้วนะมรึ้งงงงง ดูหน้ามันดิ หน่องเอิ้นอยากร่ำไห้
“มึงทำผิดมึงก็ควรจะขอโทษดิสัด
!”ผมรู้อย่างเดียวตอนนี้คือ กูคนจริงนะมึง
“ก็ไม่เห็นว่าจะผิด
ก็มานอนตรงที่ทิ้งน้ำทำไม ปกติผมก็ทิ้งตรงนั้นประจำ”มันจ้องหน้าผมไปด้วยพูดหมาๆไปด้วย
“....” งั้นกูขอเอาหมาออกจากปากมึงหน่อยละกัน !!
ผลั๊วะ!!!..
อุ้ย มือกระตุก .
>>>>>>>>
“ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยย
เอิ้น!! ตอนนั้นมึงแม่งโคตรกล้า
แถมยังบอกเค้าอีกนะว่าเห็นหมาในปากมันกระดิกหางเรียก กวนตีนชิบหาย”ไอ้บีกอดคอผม
“มึงจะพูดเรื่องไอ้เชี่ยนั้นทำไมวะ
เสีย’รมณ์”ใช่ครับ ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในมหาลัยแล้ว
มาอยู่ที่ร้านเหล้าในย่านใจกลางเมือง
วันนี้เป็นวันเกิดของพี่แทคยอน
ที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายผมเอง พี่แกหล่อนะครับ จีบได้ โสด แถมใจดี เลี้ยงเหล้า
เมาฟรีลูกหมาป่าแบบพวกผม คึคึ เหล้าฟรีต้องมี น้องบี เมาฟรีต้องมี น้องเอิน
เต้นฟรี ต้องมี น้องเจีย
“มึงแม่งใจกล้ามากที่ไปต่อยพี่เค้าแล้วสะบัดตูดเดินหนีเข้ามาเฉ๊ยยย”ไอ้เจียตบไหล่ผมปุๆ พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้
ว่าแต่ว่าวันนี้ไอ้เจียแต่งตัวเปรี้ยวเยี่ยวราดเลยครับ
แม่เจ้าโว้ย!!
ถ้าไม่รู้ไส้รู้พุงนี้กูจับทำเมียเสียให้หายอยาก แต่พอรู้เท่านั้นแหละต้อง Hold
on ! พี่ณเดชดีดนิ้วดัง เป๊าะ! เพราะแม่งเป็นผู้หญิงที่ซกมกมากกกกกกก โสโครกแบบสุดโต่งกระโดงดอยมาก
“ไม่รู้ตอนนั้นกูโมโห แต่ตอนนี้ก็เจ็บมือสาด”ผมตอบส่งๆ
ก้มดูหลังมือขวาที่แปะพลาสเตอร์ลายเจ้าหญิงออโรร่าของไอ้เจียที่มันพกติดตัวแล้วก็แปะให้
แว๋วสัดครับ มันบอกเหมาะกับหน้าผมดี
ผมมันเด็กใสๆ
“ฮ่าๆ
ง่ายเน๊าะมึง แล้วนี้เมื่อไหร่ไอ้ยูคจะมา กูหมดไปหลายแก้วละ”ไอ้เจียผลักหัวผมเบาๆ
เอ้อ นั้นดิ ไอ้ยูค หรือ
คิมยูคยอม เพื่อนที่โรงเรียนเก่าผมเรียนมาด้วยกันตอนม.ปลาย ซี้ปึก! มันเรียนมหาลัยเดียวกับผมนี้แหละครับ แต่คนละคณะ ไอ้ยูคมันเรียนสถาปัต
มันเป็นคนเซอร์ๆ นุ้งกางเกงขาดๆ แต่แม่งก็ยังหล่อแบบสาวมองเหลียวหลัง
แต่เสียใจครับไอ้ยูคชอบผู้ชาย
..ตึ่งตึงตึ๊งงง ...
ตอนแรกผมก็งง แต่ตอนนี้หายงงแล้วครับ
“เพื่อนยูค!!”ไอ้เจียเรียกก่อนจะรีบถลาไปหาไอ้ยูค ตายยากชิบ บ่นถึงมันมันก็มา
ก็อย่างที่บอกแหละครับว่าไอ้นี้มันหล่อไอ้เจียถึงชอบลากมันไปไหนมาไหนด้วยแล้วติ๊ต่างว่ามีผู้ชายมาคอยเอาใจ
แต่ถุยประชาชีที่พบเห็นหารู้ไม่ว่า เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องที่หนูมโนขึ้นมา
น้องเจียได้กล่าวไว้
“มึงแม่งช้า พี่คุณ
พี่แทค พี่อูยอง สวัสดีครับ”อันแรกผมบ่นไอ้ยูคมันก็ยิ้มๆตามสไตล์มัน
หน้าบึ้งเป็นที่ไหน ส่วนอันหลังก็ยกมือไหว้สวัสดีพี่ๆที่มาใหม่แบบรอบวง แม่งยกขโยงกันมาจนโต๊ะแน่นไปหมดละเนี่ย
มีคนที่ผมไม่รู้จักมาด้วย
“ว่าไงคะน้องต้วนคนสวย”ที่ปากมีหมาเยอะๆนั่นก็เฮียอี้ฟาน
ต้วนอี้ฟาน หรือ คริส พี่ชายผมเองครับ เกลียดมัน ชอบเรียกชื่อพ่อ
“เรียกแบบนี้อีกจะฟ้องม๊า!”งั่มม !! ผมกัดแขนมันแรงๆ ก่อนจะมองหน้าแบบเคืองๆ
อยู่กับพี่ก็ตุ๊ดดีๆนิเองกู
“โอ้ย ไอ้ห่ากูเจ็บ
เอ่อนี้ รุ่นน้องกูนั่นไอ้นิค ซอนมิ แล้วก็ชานยอล รุ่นน้องกูปีสาม เหลือไอ้แจ๊คอีกคนยังไม่มา”ไม่เรียกซอนมินูน่าที่เป็นผู้หญิงว่าไอ้กูพอเข้าใจ
แต่พี่ชานยอลเนี่ยมันยังไง เค้าเป็นใครหนอ เค้ามาจากไหน
“ทำไมเฮียไม่เรียกพี่ชานยอลว่าไอ้เหมือนพี่นิคอ่ะ”ผมหรี่ตาเล็กตาน้อยมองมัน กูเปล่าจับผิดนะมึงแค่เป็นหูเป็นตาให้ม๊า มึงทำตัวผิดปกติเองน๊า
“ก็เมียมัน”
หื้อ
ผมหันไปมองหน้าพี่แทคยอนคนพูดประโยคเจ้าปัญหา
บิงโก ! มึงเสร็จกูแน่เฮียฟานนนนนน หึหึ แผนชั่วบังเกิด
“เชี่ยแทค!”ไอ้เฮียฟานเตะขาพี่แทคยอนก่อนจะหันมามองหน้าผม
ยอมรับตรงๆก็แอบช็อคนะ
แต่ก็ไม่เห็นแปลกเดี๋ยวนี้ผู้ชายเค้าคุยกันรู้เรื่องกว่า คลิ๊กกันมากกว่า
ก็อาจจะสนิทใจจะคบกันดีกว่าเป็นควายเผือกของเธอตลอดไป ฮอลลล
“ไม่คิดจะบอกเอิ้นเลยเลยใช่ไหม”ผมตีหน้าตอแหลแบบจะร้องไห้
มึง ไอ้เฮียฟานมึงต้องโดน โทษฐานปิดบังกู
“ไม่ใช่นะมึง กูแค่รอมันพร้อม”เฮียฟานส่ายหน้า
เห็นแอบเหลือบมองพี่ชานยอลด้วย พี่เค้านั่งนิ่งเลยคงคิดว่าผมโกรธ คึคึ
สนุกจังเลยแหะ
ผมลุกขึ้นยืนแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ชานยอลที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนที่ชื่อพี่นิค กอดอกมองหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
พี่เค้าเป็นคนน่ารักมาก ตาโตๆ ปากนิด จมูกหน่อย พิจารณาเสร็จก็เบ้หน้า กรอกตา
แบบที่เรียนคลาสแอ๊คติ้งกับครูสมศรีมาตอนเด็กๆ ดูพี่เค้าจะเริ่มเกร็งๆ
อีกด้านพี่ชายผมก็ดูรนๆ ผมก็ยิ่งสนุกใหญ่
“หึ..”กระตุกยิ้มมุมปาก
พร้อมกับง้างมือทำท่าจะต่อยพี่แก แบบว่าทำพอให้ไอ้เฮียคริสตกใจเล่นๆ อิอิ
หน้าเหวอๆของพี่ชายผมนี้มันตลกจริงโว้ย ชอบๆ
หน่องเอิ้นขอมอบรางวัลออสก้าปีนี้ให้แก ... ตัวเองงง จ๊านนน !!
“มึงจะทำอะไรเพื่อนกู!”อ้าว ผิดแผนว่ะ มีมือใหญ่มาคว้าข้อมือผมไว้แน่น สาดเอ๊ยย ถามกูก่อนเล่นหรือจริง
“เฮ้ย !”ผมร้องเสียงหลง รีบหันไปมองคนที่จับข้อมือผม
แต่ก็เหมือนอ๊าฟเตอร์ช๊อคที่ผมต้องมาเจอไอ้เวรนี้รอบสอง แล้วนี้เพื่อนมึง
งั้นคนที่ชื่อไอ้แจ็คสันก็ไอ้เชี่ยนี้ดิ โถ่ เวรกรรมของหน่องเอิ้นนนนน TT
“มึงใจเย็น
นี้น้องชายพี่คริส”พี่ชานยอลรีบลุกขึ้นแกะมือมันที่จับแขนผมออก
“แต่มันจะต่อยมึง”มันจ้องหน้าผมยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ
แต่กลัวที่ไหนต้องจ้องกลับดิครับ เดี๋ยวหาว่าหงอ กูไม่หงอโว้ย กูเก่ง กูมันต้วนอี้เอิน
คนบินได้อ่ะ รู้จักม๊ายยย ไอบีลีฟไอแคนฟลายยยยย เชร้ดด ไม่ใช่ละ นอกประเด็น
“ไม่รู้เรื่องเสือกจุ้น”ผมสะบัดมือออกแล้วเดินกระแทกไหล่มันกลับไปนอนข้างเฮียฟาน
เจ็บจัง มึงเป็นคนเหล็กไง๊!
“คนนี้.....กูให้สี่ผ่าน
ฮ่าๆๆๆ”ผมกระซิบบอกเฮียฟานเพื่อให้มันสบายใจ
“แสบนักนะมึง”มันยิ้มพร้อมกับยีหัวผมเบาๆ
แล้วหันไปยิ้มกับพี่ชานยอลที่นั่งตาแป๋วแบบงงๆ เหมือนตุ๊กตาฉิบหาย สถาปัตมีผู้ชายหน้าตาแบบนี้อยู่ได้ไง
แย่งแฟนพี่แม่งเลยดีไหม
“เกือบโดนไอ้แจ็ค ต่อยแล้วนะมึง”เสียงพี่คุณพูดกับผม
ผมยักไหล่
“กลัวที่ไหน
แม่งกวนตีน”เก่งไปอีกกู
“ทำไมปากแตกแบบนั้นวะมึง”พี่แทคถามไอ้สั้นที่นั่งอยู่ข้างพี่ชานยอล ผมเหลือบมองแล้วยิ้มกับผลงานของตัวเอง
“หมาฟัด”
หมาพ่องหล่อยังกะคิมทัน
“หมาพันธุ์ไหนจะซื้อมาเลี้ยงบ้าง”ผมลอยหน้าลอยตาพูด
มันจ้องมาทางผมเขม็ง ไอ้บีที่นั่งข้างผมก็ลูบหลังผมเบาๆให้ผมเย็นลง ส่วนเฮียฟานได้แต่ส่ายหน้าเบาๆกับความกวนตีนของผม
คือมันรู้นิสัยผมไง ลูกคนเล็กยอมใครเป็นที่ไหน๊
เราหยุดเถียงกันแค่นั้นปาร์ตี้เล็กๆก็เริ่ม
โดยมีพี่แทคยอนเป็นเจ้าภาพ เจ้าภาพเค้าก็ใจดีสั่งแบล็คมาให้ห้ากลม
มิกซ์ไม่อั้น ตอนนี้พี่ชานยอลเปลี่ยนมานั่งข้างเฮียฟานแล้วครับ
เห็นไอ้พี่ผมมันชอบนัวเนียพี่ชานยอลอยู่เรื่อย ชิ! อิจฉาบ้างเหอะ ผมก็นั่งคุยกับไอ้บี พี่คุณ ส่วนไอ้ยูคกับไอ้เจีย
ควงกันไปแดนซ์อยู่กลางฟอร์
พี่อูยองก็แม่งลูกไฮโซไฮซ้อ รู้จักคนเยอะชิบหายคนเดินมาทักที่โต๊ะว่าเยอะ แต่ตอนนี้มันเดินไปทักสาวๆยังไม่กลับมาเลย แบ่งกูสักคนบ้างเห๊อะพี่อูยอง ส่วนไอ้หมาไส้กรอกก็แดกอย่างเดียว แต่ไม่ยักกะเมา คุยกับเพื่อนมันอยู่ท้ายโต๊ะ ผมเบ้ปากใส่มันแบบไม่ให้มันรู้ตัว หมั่นไส้อะหมั่นไส้ เห็นมีผู้หญิงเดินมาขอเบอร์มันเต็มเลย หล่อตรงไหน ไอ้หมาไส้กรอกเอ้ย !!
พี่อูยองก็แม่งลูกไฮโซไฮซ้อ รู้จักคนเยอะชิบหายคนเดินมาทักที่โต๊ะว่าเยอะ แต่ตอนนี้มันเดินไปทักสาวๆยังไม่กลับมาเลย แบ่งกูสักคนบ้างเห๊อะพี่อูยอง ส่วนไอ้หมาไส้กรอกก็แดกอย่างเดียว แต่ไม่ยักกะเมา คุยกับเพื่อนมันอยู่ท้ายโต๊ะ ผมเบ้ปากใส่มันแบบไม่ให้มันรู้ตัว หมั่นไส้อะหมั่นไส้ เห็นมีผู้หญิงเดินมาขอเบอร์มันเต็มเลย หล่อตรงไหน ไอ้หมาไส้กรอกเอ้ย !!
“มึง.. กูเพิ่งรู้มาจากพี่อูยองตอนที่มึงไปเยี่ยวว่าพี่แจ็คสันอะ
เป็นนักกีฬาฟันดาบระดับประเทศแถมยังเคยซ้อมคนจนเข้าโรงบาลมาแล้วนะเว้ย”ไอ้บีกระซิบกระซาบคุยกับผม
มึงขู่กูหรอเชี่บบี หางตาก็เหลือบมองไอ้ประเด็นสนทนาเป็นระยะๆ
“เชี่ย! พี่อูยองแม่งเชื่อได้ที่ไหน เชื่อแกก็ออกลูกเป็นจามารีแล้ว!!”ผมรีบแก้ ข่าวมึงมั่วแล้วบี แต่ในใจนี้แอบหวั่น ท่าทางกับสายตามันได้อ่ะ
ผมจำสายตาตอนมันจับข้อมือผมได้ สายตาแบบที่บอกผมว่า ถ้ามึงทำอะไรเพื่อนกูมึงเจ็บ
แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองเพราะไอ้พี่อูยองพูดทีก็หารยี่สิบ
“แต่เรื่องนี้พี่มันบอกกูว่าไม่ต้องหารยี่สิบนะเว้ย”รู้ทันไปอีก
มึงอย่าขู่กูดิไอ้บี ผมเหลือบมองไอ้ประเด็นสนทนา พอมันมองกลับเสือกผมก็หลบตาแบบอัตโนมัติอีก
กูเปล่ากลัวนะเว้ย แค่คิดทบทวน บวกลบคูณหารสิ่งที่ไอ้บีบอก
“เชี่ยบี แล้วกูจะตายไหมวะ”ผมจ้องหน้าไอ้เพื่อนรัก
.
.
.
“ก็อาจจะแค่หยอดน้ำต้มวะ”
ไอ้เชี่ยบี!!!
ยังมีหน้ามายิ้มโชว์เงิงอีกแบบนี้เห็นแล้วโคตรมีกำลังใจ สาดดดด
“อี้ฟาน! กลับคอนโดกัน”เมื่อหนทางมืดมนเราก็ต้องชิ่งล่ะครับ ผมรีบหันไปอ้อนเฮียที่นั่งคุยนุ้งนิ้งๆกับพี่ชานยอล กูขอขัดแพ้บบบ กูหวั่นใจ
“เอิ่มมม ..
วันนี้กูจะไปนอนคอนโดมันอะ”แดกจุดสักพักมันก็หันหน้าไปหาพี่ชานยอล นี้มึงหมายควาย
เอ้ย ! หมายความว่ามึงจะทิ้ง หน่องเอิ้นตาดำๆตัวขาวๆหัวแดงๆ
ให้อยู่ในมือไอ้หมาไส้กรอกชิแม๊ะ!!
“วันอื่น! กลับกัน นะนะนะนะนะนะ”แต่มึงคิดผิด ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกโว้ยย ตอนนี้ผมคงกลายเป็นเด็กนิสัยเสียไปแล้วแน่ๆในสายตาเพื่อนๆเฮีย
แต่holdเรื่องนั้นไว้ก่อน แปลสั้นๆ ช่างมันครับ
“มึงอย่างอแงดิ
ปกติก็นอนคนเดียวได้”ไอ้เชี่ยเฮียดันหัวผมออกจากไหล่มัน มึงจะมาหัวแข็งอะไรวันนี้ว๊า ปกติกูอ้อนนี้ก็อ่อนปวกเปียก อย่าหัวแข็งดิ
เดี๋ยวพ่อทุบให้น่วมเลย
“ก็วันนี้มันไม่ปกติ
กลับกับเอิ้นเหอะน๊าเฮีย..เนี่ยเค้านะรู้สึกตัวร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้ด้วย”อ้อนครับอ้อน มารยาหญิงที่ว่าเยอะเจอหน่องเอิ้นต้องหลบไป กูต้องเอามึงกลับไปส่งกูให้ได้ พอถึงคอนโดกูก็จะถีบหัวมึงส่ง วะฮ่ะฮ่า
“กูสัญญากับชยอลไว้แล้ว
ม๊าเคยบอกนิว่าถ้าสัญญาแล้วทำไม่ได้ก็อย่าพูด มึงจะให้กูผิดสัญญา?”
“มึงแม่ง ! ไม่ไปก็ไม่ไป กูจะแดกเหล้าให้ตายไปเลย!!!”แดกเหล้าย้อมใจแม่งพี่ไม่รัก
แถมยังยกคำสอนม๊ามาย้อนกูอีก ผมยกขวดเหล้ามากระดกแบบเพียวๆ
กว่าไอ้พวกที่นั่งใกล้ๆจะหายตกใจ เหล้าก็หายไปเกือบครึ่งขวด
“ไข้ขึ้นแน่มึง”เฮียตบหัวผมจนผมสีแดงกระเจิงกระจัดกระจาย
แล้วหยิบเหล้าไปวางพ้นๆมือผม ผมสะบัดหน้าหนีมัน หันไปคุยกับไอ้บี
คุยได้ไม่ถึงห้านาทีก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองแม่งคุยไม่รู้เรื่อง ลิ้นแม่งพัน
สงสัยจะเมา
“เฮียฟ้านนนนนนนนนนนนน
ปายส่งงงเค้า ปายส่งเอินเอิน ”
“เอินเอินเดินดีๆ ดิมึง”
“พี่คริสไปนอนคอนโดกับมาร์คก็ได้นะ
เดี๋ยวยอลให้แจ็คไปส่ง”
“ไอ้หมาส้ายยกรอกกก
ไอ้สานดาบบบบ ไอ้กระจวยปีเตอร์ อึก คิดว่าเจ๋งอ๋ออออ อึกก ไอ้ขาสั้นเอ้ยยย หึยยยย ”ร้อนชิบหายยย
แก้ผ้าแม่งเลยดีมะ
“เชี่ย เอิ้นอย่าถอดนะมึง
นี้ฟุตบาทนะโว้ย”อย่ามาห้ามนะ! นี่ร้อนจะตาย ร้อน
ร้อน ร้อน !!
“อึก....”
แล้วโลกของผมก็ดับไป
>>>>>>
ครืดดด
ครืดดดดดดดดดดดด
เสียงมือถือใครวะน่ารำคาญชิบหาย
ผมเอามือคลำๆไปตามโต๊ะหัวเตียงก่อนจะหยิบมารับสาย แบบงัวเงียๆ
“โหลลล...”
“แจ็คสัน!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์เจสเลย”
หื้อ.. แจ็คสันไหนวะ
“โทรผิดแล้วครับ
ติ๊ด”ผมกดตัดสาย ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วหันไปอีกฝั่ง เอ้ ทำไมเฮียฟานมันถึงมานอนกับผมได้
ปกติมันชอบนอนคนเดียว กว่าจะลากมานอนด้วยได้แต่ละครั้ง ต้องงัดมารยา500เล่มเกวียน ผมลืมตาจ้องอีกที
.... เฮียมันไม่ได้สักที่ต้นคอนี้หว่า แล้วใครวะ!! อุกอาจมากที่มานอนเตียงข้า!! ผมชะโงกหน้าไปดู พอเห็นหน้าเท่านั้นล่ะ
ตุบ!
“ไอ้เชี่ย!!”ตีนมันก็กระตุกเลยครับ แต่โอ้ยยย ทำไมเจ็บก้นแบบนี้ล่ะครับ
ไอ้เชี่ยนี้แม่ง!!
มึงทำอะไรกู!?
มึงมันต่ำช้า
ไอ้สั้น ไอ้ไขมันหมู ไอ้กระเพาะแพะ ไอ้หมาไส้กรอก ไอ้... ไอ้ ... ฮรื้ออ ม๊าน้องเอิ้นเจ็บบบบ
“มึงทำอะไรกู!”ผมก้มมองร่างกายของตัวเองที่เหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวในผ้าห่มผืนน้อย
สลับกับมองหน้ามัน ที่ตอนนี้โกรธสุดๆที่โดนผมถีบปุงตกเตียง.. แต่กูไม่สนเพราะกูก็โกรธมึงมากกว่า
มึงพรากความบริสุทธิ์ไปจากกูไอ้เชี่ยสั้น!!
“หึหึ
.. เอินเอินนี่ฤทธิ์เยอะชิบหาย”เอินเอินโพ่งงง !! มันเปลี่ยนจากใบหน้าโกรธๆเป็นกระตุกยิ้มมุมปากเบา โอ้โหห !! น้องเอิ้นนี้ตีนกระตุกเลยครับ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแค่ลุกขึ้นมานั่งก็เจ็บเหมือนริดซี่จะแตก
ฮื้อออ เอินเอิน เจ็บก้นมาก
“ไอ้เชี่ย!”ผมปาหมอนใส่มัน ตอนนี้รู้สึกตัวเองเป็นสาวสิบห้าโดนพรากความบริสุทธิ์
กระซิก ม๊าจ๋ามันพรากซิงหนู TT หนูจะทำยังไงดี
“ปากดี
ไม่เห็นเหมือนเมื่อคืน ... เอินเอินร้อน เอินๆ ..”ตอนนี้หน้าไอ้สั้นเหมือนเสี่ยตัณหากลับเอื้อมมือมาจับแก้มผมแล้วบีบแรงๆ
เจ็บครับแต่ไม่ร้อง ร้องไม่ได้เสียเหลี่ยม
“พอๆๆ
สัด ! ..กูจะคิดซะว่าให้ทาน”
“จิตใจสูงส่งจริงนะ”
“เอ่อ!! ใจกูก็หล่อเหมือนหน้ากูแหละ"หืมมมม ... อดทนไว้เอิ้นนน ผมสะบัดผ้าห่ม พยุงตัวให้ลุกขึ้นยืน
ใส่กางเกงที่พาดอยู่ปลายเตียง มันแค่ยืนมองนิ่ง พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
โอ้ย รอกูหายก่อนเห๊อะมึง เอาคืนทบต้นทบดอก กูจะวางแผนตีเมืองจันมึงบ้าง ไอ้สั้น! สั้นอย่างเดียวไม่พอ บานด้วย !! เอ่อ ผมหมายถึงรูจมูกเด้ออ
ผมใส่กางเกงเสร็จ หาเสื้อนักศึกษา เสือกหาไม่เจอ เลยหยิบเสื้อยืดของแม่งที่วางอยู่ใกล้ๆมาใส่ลวกๆ ก่อนจะรีบคว้ามือถือแล้วออกจากห้องที่ตอนแรกมโนว่าเป็นห้องตัวเอง ฮึก อยู่นานแล้วเป็นเสนียดตัว ก้นนี้ก็เจ็บจริง อูยยย
โอ้ย รอกูหายก่อนเห๊อะมึง เอาคืนทบต้นทบดอก กูจะวางแผนตีเมืองจันมึงบ้าง ไอ้สั้น! สั้นอย่างเดียวไม่พอ บานด้วย !! เอ่อ ผมหมายถึงรูจมูกเด้ออ
ผมใส่กางเกงเสร็จ หาเสื้อนักศึกษา เสือกหาไม่เจอ เลยหยิบเสื้อยืดของแม่งที่วางอยู่ใกล้ๆมาใส่ลวกๆ ก่อนจะรีบคว้ามือถือแล้วออกจากห้องที่ตอนแรกมโนว่าเป็นห้องตัวเอง ฮึก อยู่นานแล้วเป็นเสนียดตัว ก้นนี้ก็เจ็บจริง อูยยย
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เจส
.. เจสไหนวะ แม่งโทรมาจั้ง! ”ผมอ่านเบอร์ที่โชว์หราบนหน้าจอ สงสัยเมื่อคืนคงเมาไปขอเบอร์ใครเค้ามามั่วๆ แต่อารมณ์นี้ไม่อยากรับสายใครทั้งนั้นอ่ะ เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย ทั้งๆที่เกลียดมัน
โกรธมัน โมโหมัน แต่เมื่อคืน นึกถึงภาพที่ตัวเองนอนอ้าขาให้มันไม่ออก
มึงมันใจง่าย
ใช้ร่างกายเปลือง
มึงมันแรด ไอ้น้องเอิ้น TT
ผมด่าตัวเองในใจไปตลอดทาง ก่อนจะเดินแบบเดี้ยงๆไปโบกแท็กซี่ พอถึงคอนโด
ก็เจอไอ้เฮียนั่งดูทีวีอยู่กับพี่ชานยอล ก็รีบสะบัดตูดเดินเลี่ยงเข้าห้องตัวเอง
โกรธ โกรธทุกคน กูพาล แม่ง ทำไมปล่อยให้กูไปกับไอ้เชี่ยนั้นวะ
ผมรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว นึกถึงหน้าไอ้สั้นแล้วก็โมโห
เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของกูวะที่ต้องมาเจอคนแบบมัน แถมยังมาตีเมืองจันกูอีก ! เสียตัวมันไม่เท่าเจ็บใจ
“โธ่เว้ยยยยยยยยยยยย!!”
“เป็นไรเอินเอิน!”เสียงไอ้เฮียฟานตะโกนถามผมอยู่หน้าห้องน้ำ
“อย่ามายุ่งกับกู
ไปเลยแม่ง ไอ้พี่เลว!”ผมปาขวดแชมพูใส่ประตูไล่มัน กูโกรธมึงรู้ไว้ด้วย
“อ้าว
ไอ้น้องเวร เป็นไรก็ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องดิ”ยังมาหน้ามาด่ากูอีกเร๊าะ! เดี๋ยวๆเหอะมึง เอินเอินจะแผลงอิทธิฤธิ์ให้ดู๊ว !
“ไม่คุย! มึงทิ้งกูไว้กับไอ้หมาไส้กรอก ขาสั้น มึงมันเห็นแก่ตัว”แหกปากตะโกนกลับไป
ชักจะเจ็บคอแหะ
“มึงออกมาเลยนะ
ไม่ออกมามึงโดนแน่!!”เสียงเฮียฟานฟังดูหงุดหงิดมากครับ แต่so what! เอินเอินมันลูกคนเล็ก ไม่รู้รึไง
“ใจเย็นๆนะพี่คริส
มาร์คคงยังไม่อยากพูด”เสียงพี่ชานยอลครับ ช่างรู้ใจ ใช่ผมไม่อยากพูดตอนนี้ โดยเฉพาะพูดกับเฮีย ไปไหนก็ไปเลย
นี่เอินเอินโกรธ
ผมไม่สนใจฟังเสียงใครอีกแล้ว
หยิบมือถือแล้วเปิดเพลงเสียงดังกลบเสียงรอบข้างที่ได้ยิน แล้วหลับตาก่อนจะไถลตัวลงไปในอ่างอาบน้ำ แช่น้ำอยู่เกือบชั่วโมง
ก็ลุกไปแต่งตัว พอเสร็จก็ทุ่มตัวเองลงเตียง หวังว่าการนอนหลับจะทำให้ผมโกรธเฮียน้อยลงเรื่องที่มันทิ้งผมไว้กับไอ้แจ็คสันคนโฉดนั้น
... ก็อย่างว่าแหละ
ผมมันพวกโกรธง่ายหายเร็ว
“ฟานนนนนน เอินเอินหิวข้าว”ผมเดินงัวเงียออกจากห้องหลังจากตื่นนอน
ก็เห็นหลังเฮียฟานไวๆอยู่ในห้องครัว ดูเหมือนพี่ชานยอลจะกลับไปแล้ว ผมสะบัดหัวไล่ความง่วงสองสามที
ง่วงจังเยยยย
“เออ
กำลังทำอยู่ รอก่อน”กลิ่นหอมอ่อนๆ
ทำให้ผมเดาได้ว่าเฮียคงทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าโง่ๆอยู่แน่ แต่นั่นน่ะของโปรดน้องเอิ้นเลยน๊า
ใส่ชีสเยอะๆด้วย หุหุ
“อื้อ
หาวววววววว”ผมเดินไปนั่งหาว วอด วอด อยู่ที่โซฟา ก่อนจะหยิบมือถือมาเปิดเครื่อง
อื้อหื้ออออ ใครโทรมาวะ 27 Miss called พอกดดู เจสโทรมา 25 สาย อีกสายก็ชยอล แล้วก็ ม๊าหวัง
เดี๋ยวๆ ม๊าผมสกุลหวังตอนไหน ตอบ !!!
และสิ่งนั้นทำให้ผมตระหนักรับรู้ดีว่า ...
“ฉิบหาย!”
นี่มันมือถือไอ้สั้นนิหว่า
!
TBC
มาแล้ว ด้วยความเร็วแสง กิกิ พอดีมีคนบอกให้มาอัพ
ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆที่อ่าน เป็นเพื่อนเค้า
#ฟิคน้องเอิ้น เป็นฟิคที่หาสาระไม่ได้ เลยจีๆ ;_____;
ถือว่าอ่านให้เบาสมองละกันโน๊ะ
เรื่องนี้มีไอดอลจากหลายๆวงนะ คือคนแต่งคิดชื่อไม่ออก
แต่ที่นำเหนอเลยคือพี่อี้ฟานของน้องอี้เอิน จริงๆอยากเอา
โจอี้มาใส่ แต่ว่าน้องดูเด็กมาก เลยขอเป็นคนนี้ละกัน
น้อมรับคำติ ยิ้มรับคำชมนะครับผม
ชอบไม่ชอบก็ขอให้พูด แบบใจใจ แมนๆเลย ที่
แฮชแท็ก #ฟิคน้องเอิ้น หรือ ทวิต @jswmt_
คนแต่งเป็นคนที่ไม่มีสติเหมือนพรี้แจ็คสันเป๊ะค่ะ .!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น