(2 ตอนจบจ่ะ)
ณ ห้องขนาดกลางห้องนึงของหอพักมี ผู้ชายร่างโปร่งกับใบหน้าแสนหวาน กำลังนั่งวาดรูปวิวทิวทัศน์ของมหาวิทยาลัย ในยามเช้าตรู่ที่มีแสงแดดบางๆสาดขึ้นมาจากทางซอกตึก
ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม เป็นเพราะเขาเป็นคนที่มีรูปปากยิ้มอยู่แล้ว
จึงไม่ต้องแต่งแต้มรอยยิ้มมากมายก็ทำให้ใบหน้าหวานดูสดใส ราวกับทุ่งดอกไม้บานรับแสงแดดยามเช้า
“เอินเอิน เห็นนาฬิกาของกากาไหม ที่มันวางอยู่ตรงนี้น่ะ”เสียงทุ้มของรูมเมทของร่างเล็กเรียกให้ใบหน้าหวานหันไปมองโต๊ะเขียนหนังสือที่รูมเมทบอกว่าวางนาฬิกาไว้
“ไม่เห็นนะกากา ไปทิ้งไว้ไหนรึเปล่า”คำพูดที่ฟังดูน่ารักราวกับว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกัน
จริงๆแล้วเป็นเพราะพวกเค้าเป็นรูมเมทกันมาเกือบสองปีแล้วจึงทำให้
ต้วนอี้เอิน หรือ มาร์คต้วน เด็กหนุ่มหน้าหวานประจำคณะสถาปัตยกรรม ปี 3
ใช้คำพูดเรียกแทนตัวเองว่า เอินเอิน และเรียกแทนรูมเมท สุดเข้มอย่าง หวังเจี๋ยเอ๋อ
หรือ แจ็คสัน หวัง นักศึกษาประจำคณะวิศวะกรรม
ปี 3 ว่า กากา
“ไม่รู้สิ
เดี๋ยวกากาลองไปหาในห้องน้ำดูก่อน”แจ็คสันเอ่ยบอกพร้อมส่ายหน้าเบาๆ ใบหน้าเล็กพยักหน้าขึ้น แต่ก็ยังคงมองรูมเมทรูปหล่อที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำจนคอยืด
ก่อนจะหดกลับมาดังเดิมเมื่อมีเสียงตะโกนมาจากห้องน้ำ
“เจอแล้ว ..กากานี่ขี้ลืมจริงๆเลย สงสัยจะถอดมันไว้ตอนล้างมือน่ะ”แจ็คสันยิ้มแก้เก้อ ก่อนจะสวมนาฬิกาสีดำเรือนสวยเข้ากับข้อมือ
“เอินเอินก็เห็นกากาลืมตลอดอ่ะ วันนี้ลืมใส่กางเกงในรึเปล่าเนี่ย”อี้เอินส่ายหน้าเบาๆกับอาการขี้ลืมของรูมเมท
แล้วก็อดจะแซวไม่ได้ แจ็คสันบิดแก้มนุ่มๆของอี้เอินไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยวที่กล้ามาแซวเขา
“จะดูป่ะ...”เมื่อแจ็คสันจับมือที่หัวเข็มขัดเตรียมถอด
ทำเอาคนขี้แซวเสียอาการซะเอง
“บ้า! ..”อี้เอินผลักไหล่หนาเบาๆ
ก้มหน้าซ่อนแก้มที่แดงปลั่งของตัวเองเอาไว้
“หึหึ เย็นนี้เอินเอินกินข้าวได้เลยนะไม่ได้รอ”สีหน้าที่ซ่อนไว้ของร่างโปรงหมองลงทันที เพราะเค้ารู้ว่าแจ็คสันจะไปกินข้าวเย็นกับผู้หญิงของเขา
ตามประสาคู่รัก...
จินอา คบกับแจ็คสันในฐานะได้เกือบหกเดือน
จากการแนะนำของอี้เอิน เพราะเธอป็นพี่รหัสของอี้เอิน เธอสวยและอัธยาศัยดี
คงไม่ผิดที่ผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีอย่างแจ็คสันจะหลงรัก ก่อนทั้งคู่จะตกลงคบกัน
ทั้งๆที่ตอนแรกอี้เอินเป็นพ่อสื่อให้อย่างดี ทั้งจับแจ็คสันมาสอนให้เล่นกีตาร์เพื่อมัดใจเธอ
เปลี่ยนแปลงเรื่องการสูบบุหรี่ เนื่องจากเมื่อก่อนแจ็คสันสูบบุหรี่จัดมาก
แต่ตอนนี้.....
อี้เอินกลับรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่รูมเมทของเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้น
>>>>>>>>><<<<<<<<<
อี้เอินหอบข้าวของอุปกรณ์สำหรับทำงาน มุ่งสู่ตึกของคณะในตอนบ่ายเพื่อจะไปรวมกลุ่มกับเพื่อนอีกสองสามคนที่นัดกันว่าจะมาทำโปรเจคที่ต้องส่งในสัปดาห์หน้าที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างให้เสร็จ
เป็นเหตุให้อี้เอินต้องนัดเพื่อนๆจอมอู้ของเขาในวันนี้
“คนนัดประสาอะไร
สายตลอด”เสียงแซวจากเพื่อนสนิทอย่างแบมแบมดังขึ้นตั้งแต่ตัวของอี้เอินยังก้าวไม่พ้นเงาแดดที่สาดเข้ามาใต้ตึก
เรียกค้อนวงโตไปจากคนหน้าสวย
“ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่านายเป็นใบ้หรอกแบมแบม”อี้เอินตอกเข้าให้หนึ่งดอก
ก่อนจะวางถุงที่บรรจุกระดาษแข็งและอุปกรณ์อื่นๆสำหรับทำโมเดลไว้บนโต๊ะ พอคนอื่นๆเห็นก็แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันเกลียดโมเดล ฉันเกลียดโมเดล”ซอนมิเพื่อนสาวที่ติดจะห้าวๆของเขาพูดขึ้น
ก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ แล้วเจ้าตัวแสบแบมแบมก็ซบลงไปกับไหล่ของซอนมิอีกที
ด้วยใบหน้าที่เหมือนโลกกำลังจะแตก
“ฉันทำกับจินยองก็ได้ เนอะ.”อี้เอินหันไปเออออกับจินยองเพื่อนตัวขาวที่ตอนนี้นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ข้างๆตัวเอง จินยองยิ้มเจือนๆกลับมา
“ไม่อยากเน๊าะด้วยเลย”จินยองยอมเก็บหนังสือการ์ตูนแล้วช่วยอี้เอินหยิบอุปกรณ์มาวางเรียงๆกัน
จะได้เริ่มต้นทำงานกันเสียที นี่พวกเขาก็เสียเวลามามากแล้ว
อี้เอินก้มๆเงยๆ
เตรียมของ
ก่อนจะสายตาคู่สวยจะทอดมองไปยังหน้าตึกคณะที่มีร่างหนาที่คุ้นตายืนมีปากเสียงกับร่างบาง
นั่นล่ะ แจ็คสัน หวัง กับคนรัก อิมจินอา
“มองไรว๊า”แบมแบมที่เห็นเพื่อนรักเหม่อก็ยื่นมือมาโบกหยอยๆ
อยู่ตรงหน้าจนอี้เอินละสายตามาสนใจแบมแบม
“เปล่าๆ
ทำงานเหอะ”
“โกหกโคตรไม่เนียน
เน๊าะมีมี่เน๊าะ”แบมแบมเบ้หน้าใส่อี้เอิน
ก็เห็นๆอยู่ว่ามองไอ้สั้นกับแฟนมันทะเลากันยังจะมาบอกว่าเปล่า แบมแบมขอแท็ก
#อี้เอินคนโง่ที่หลงรักแจ็คสันหวังมาสองปีแล้ว
บุย
“เริ่มทำงานกันเถอะ”อี้เอินบอกเพื่อนๆด้วยน้ำเสียงจริงจัง โดยเน้นไปที่เพื่อนตัวแสบอย่างแบมแบม
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ
ทุกคนตั้งอกตั้งใจทำงานตามที่วาดโครงสร้างไว้ จนในที่สุดมันก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ผลงานออกมาเป็นที่น่าพอใจ อี้เอินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ๆกับผลงานที่ออกมาตามแบบที่พวกเขาคิดไว้
ถึงจะมาบางส่วนที่ต้องปรับแก้ก็ตาม มือสวยหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปผลงานชิ้นโปรดไว้เพื่อที่จะเอาไปอวดแจ็คสันแบบที่ชอบทำเป็นประจำ
ทุกเรื่องดีๆของอี้เอิน
... อยากให้แจ็คสันรับรู้เสมอ
“เฮ้ย!
จะมืดแล้วอ่ะ กลับหอกันดีกว่าเอินเอิน
ป่านนี้ไอ้ยูคยอมรอฉันกินข้าวแย่แล้ว”แบมแบมร้องเสียงหลงเมื่อพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
ก่อนจะรีบเก็บอุปกรณ์ที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะแบบรีบร้อนเมื่อนึกถึงเจ้าหมียักษ์ที่กำลังนั่งรอเขากินข้าวอยู่ที่หอ
“พวกนายกลับไปก่อนก็ได้ วันนี้ฉันไม่รีบอ่ะ”อี้เอินค่อยๆบรรจงเก็บโมเดลใส่กล่อง
แล้วค่อยๆเก็บอุปกรณ์ทีละอย่างประณีตเพราะกลัวมันจะบุบสลาย ก็เขาอุตส่านั่งหลังขดหลังแข็งทำมันขึ้นมาตั้งนาน
“งั้นฉันกลับก่อนนะทุกคน
เดี๋ยวฉันแบกโมเดลไปเองนะ”แบมแบมบอกลาเพื่อนๆ ก่อนอาสาพาโมเดลกลับไปไว้หอ ร่างเล็กหยิบกล่องโมเดลขึ้นมาถือไว้
แล้วยิ้มลาทุกคนก่อนจะเดินหายไปจากใต้คณะด้วยความรวดเร็ว
“ซอนมิเธอกลับก็ได้กลับมืดๆค่ำๆ เดี๋ยวก็โดนฉุด”อี้เอินแซวเพื่อนสาวคนเดียวของเขาขณะที่มือเล็กกำลังเก็บของลงถุง
“ฮ่าๆ ใครกล้ามาฉุดฉัน ฉันเทควันโดสายดำนะจะเว้ย”ซอนมิพูดกลั้วหัวเราะ
ก่อนจะช่วยเก็บกวาดเศษกระดาษไปทิ้งถังขยะที่อยู่มุมตึก
“ทะเลาะกับแจ็คสันรึไง”จินยองที่กำลังม้วนกระดาษอยู่ ถามขึ้นเบาๆ อี้เอินหลบตาจินยองก่อนจะตอบว่าเปล่าออกมาแผ่วเบา
จินยองจึงถามต่อ
“แล้วทำไมไม่กลับไปกินข้าวด้วยกันล่ะ จะเลยเวลาอยู่แล้วนิ”จินยองถามต่อ
“เค้าไปกินกับพี่จินอา”อี้เอินตอบเสียงแผ่วเบา
“กับแจ็คสันน่ะ ...
มั่นใจไหมว่ารู้สึกต่อกันแค่นี้”
“....”อี้เอินเงียบไม่ได้ตอบคำถามของจินยอง
เพราะคำตอบของเขามันมีอยู่เต็มอก
ก็อี้เอิน... มันเป็นคนโง่ที่หลงรักแจ็คสันมาสองปีแล้ว
ไม่ใช่หรอ ...
“คิดให้ดีๆจะ จะได้ไม่เจ็บทีหลัง ”จินยองพูดทิ้งท้าย
“ฉันกลับล่ะ”อี้เอินพยักหน้าก่อนจะยกมือบอกลาเพื่อนรัก
ส่วนซอนมิพอเห็นจินยองเดินออกไปก็รีบรวบกระเป๋าแล้ววิ่งตามไปเพราะหอของพวกเขาไปทางเดียวกัน
จินยองกับซอนมิอยู่หอในมหาวิทยาลัย
ส่วนอี้เอิน และแบมบมอยู่หอนอก ที่อยู่ไม่ไกลจากตัวมหาลัย
“ไปนะเว้ยเอินเอิน กลับดีๆ ไอ้จินยองรอกูด้วยย!!”อี้เอินยิ้มขำกับท่าทางการวิ่งเป็นเป็ดของเพื่อน ซอนมิมีความเป็นผู้หญิงน้อยมาก
แต่ก็น่ารักในแบบของซอนมิแหละนะ
“เฮ้ออ ..”อี้เอินถอนหายใจเบาๆ
ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
คนที่แอบรัก...
มันเจ็บเพราะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะบอกว่า รัก
อี้เอิน ..
คนโง่
>>>>>>>>><<<<<<<<<
กว่าอี้เอินจะกลับมาถึงหอพักก็เกือบสองทุ่ม
ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิท
มาถึงห้องก็พบว่าภายในห้องมืดสนิท มีเพียงแสงไฟอ่อนๆที่รอดออกมาจากห้องน้ำ
“ลืมปิดไฟอีกแล้วสิเนี่ย..”อี้เอินบ่นเบาๆ
ขาเรียวสาวเท้าไปปิดไฟห้องน้ำ ก่อนจะไปเปิดไฟกลางห้อง ภาพตรงหน้าก็ทำเอาร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก
“มะ..มานั่งทำบ้าอะไรมืดๆเนี่ยกากา!! เกือบช๊อคตายแล่ว!!”อี้เอินตวาดแว้ดพร้อมกับยกมือลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ
ตกใจหมด มานั่งโหมดดาร์คอะไรอยู่บนเตียงไม่เปิดฟืนเปิดไฟ
มันน่านัก!
“รู้นะว่าแอบบ่นในใจ”
“อะไรมั่วละ แล้วนี้เป็นไรไม่เปิดไฟ
มานั่งเป็นซอมบี้กลัวนะเนี่ย”อี้เอินทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแจ็คสันบนเตียงนุ่มของร่างหนา
“เอินเอิน ...กากาโสดแล้วนะ”แจ็คสันเอ่ยเรียบ
ใบหน้าคมกับรอยยิ้มขมขื่นซบหน้าลงบนไหล่เล็กของอี้เอิน
“ตลกละ อยากให้เลี้ยงข้าวก็บอกดีๆ ไม่ต้องมาบอกพี่ว่าโสดนะครัช”อี้เอินยิ้มขำก่อนจะตบมุกแซวรูมเมทให้อารมณ์ดี
แจ็คสันเป็นคนตลกชอบหาโน้นหานี้มาอำให้เค้าตกใจบ่อยครั้ง ครั้งนี้ก็คงอีหรอบเดิม
“จินอาอยากให้กากาถอดนาฬิกาเรือนนี้แล้วใส่เรือนที่ซื้อมาให้ใหม่แต่กากาทำไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ทำไม ก็เลยมีปากเสียงกัน
ยกเอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาเต็มไปหมด เค้าเลยบอกเลิกกากา น่าตลกชะมัด”แจ็คสันเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงล่องลอย
ความจริงมากมายทำให้อี้เอินรู้สึกเหมือนถูกอัดแก๊สเข้าไปในลูกโป่ง
อย่าทำเหมือนแคร์กันมากขนาดนี้สิ แจ็คสัน หวัง
“บ้าป่ะเนี่ย เรื่องแค่เนี้ยะ นาฬิกาที่ซื้อให้มันก็เก่าแล้ว
ถอดๆไปเหอะ แล้วเรื่องพี่จินอานะ เดี๋ยวพอกากาหาดอกไม้ช่อโตๆ แล้วพาไปช้อปรองเท้าสักสามคู่
ก็หายแล้ว ผู้หญิงง้อง่ายตาย”อี้เอินย้ำกับตัวเองซ้ำๆ ว่าทั้งสองคนเขารักกัน
และอีกไม่นานเข้าก็จะคืนดีกัน ... เขาจะให้ความหวังตัวเองไม่ได้
ลูกโป่งที่มีความรักงี่เง่าของเขา สักวันมันก็คงจะ แตก ..
“ถ้ามีคนบอกให้เอินเอินทิ้งสร้อยที่กากาซื้อให้
เอินเอินก็จะทำหรอ”แจ็คสันมองใบหน้าหวาน น้ำเสียงที่จริงจังของอีกคนทำให้อี้เอินทำได้แค่ส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ
เพราะนั้นมันของสำคัญของเขาเลยนะ ของขวัญที่แจ็คสันให้ในวันเกิด
“งั้นจะให้กากาทิ้งนาฬิกาที่เอินเอินซื้อให้ก็คงไม่ได้”
บทสนทนาของทั้งคู่จบลงแค่นั่น อี้เอินขอตัวไปอาบน้ำ ทิ้งให้แจ็คสันให้นั่งอยู่บนเตียงคนเดียวเงียบๆดังเดิม
อี้เอินเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพชุดพร้อมนอน กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ลอยเตะจมูกแจ็คสัน กลิ่นที่เขาชอบชมอยู่บ่อยๆว่ามันทำให้อี้เอินกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอม
“ไปอาบน้ำสิ”อี้เอินที่กำลังยืนเช็ดผมอยู่บอกแจ็คสันที่กำลังนั่งจ้องเค้านิ่ง แจ็คสันพยักหน้ารับเบาๆ
เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ
อี้เอินนั่งเช็ดผมอยู่เงียบๆบนเตียงนุ่ม ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปยังรูปของตนเองกับแจ็คสันที่ถ่ายร่วมกันเมื่อไม่นานมานี้
ก่อนจะนึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆที่สนุกสนาน มีความสุขต่างๆนานา
ที่เกิดขึ้นในระยะเวลาที่เค้าทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมา นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพอผมแห้งก็เดินเอาผ้าไปผึ่งที่ระเบียง
เดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
“นอนแล้วเหรอ”แจ็คสันเดินออกมาพร้อมชุดนอนสบายๆ
เสื้อยืดกับกางเกงนอนตัวสั้นที่ชอบใส่ประจำ
เอ่ยปากถามเมื่อเห็นร่างเล็กนอนขดตัวนิ่งอยู่บนเตียง
“ยังเลย
หิวรึเปล่า”ก้อนกลมๆภายใต้ผ้าห้มผืนหน้าพลิกตัวเข้าหาฝั่งที่แจ็คสันนั่งอยู่ที่เตียวตัวเอง
“ไม่หิวแล้ว เอินเอินอ่ะกินข้าวมารึยัง”
“กินนมกล้วยมาแล้วตอนเดินกลับหอ ไปนอนเถอะ
นอนเร็วๆจะได้ไม่คิดมาก”อี้เอินตอบ ก่อนจะบอกให้แจ็คสัน คลายความกังวลบ้าง
เพราะถ้าเครียดมากๆเขากลัวว่าอีกคนจะล้มป่วย การพักผ่อนคงช่วยให้อีกคนลืมเรื่องวันนี้ไปได้บ้าง
“กากานอนด้วยสิ”ร่างหนาซุกตัวลงนอนข้างๆอี้เอินที่เบิกตากว้าง
กระพริบตาปริบๆด้วยความตกใจ
กลัวเหลือเกินว่าคนข้างๆจะได้ยินเสียงหัวใจของเค้าที่กำลังเต้น ตึก ตัก ตึก
ตัก รวมกับจะหลุดออกมา
“กลับไปนอนที่เตียงตัวเองดิ ร้อน”อี้เอินรีบพูดด้วยเสียงติดจะรำคาญ
หวังให้แจ็คสันยอมกลับไปนอนที่เดิม
“ขอนอนด้วยนะ”ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ใบหน้าคมซุกที่ไหล่ของอี้เอิน
แล้วก็สูดกลิ่นกายหอมๆของร่างเล็กตรงหน้าอย่างฉวยโอกาส
“เฮ้ออ ..ก็ได้ๆ แต่ขยับออกไปหน่อย ร้อนนน”แล้วอี้เอินก็ต้องพ่ายต่อคำอ้อนของแจ็คสันอีกตามเคย
เพราะ อี้เอินมันคนโง่ที่รักหวังเจี๋ยเอ๋อ
“สมมติว่าถ้าวันหนึ่งกากาเกิดชอบผู้ชายขึ้นมา
เอินเอินว่ามันจะแปลกไหม”หลังจากที่ทั้งสองนิ่งเงียบไปสักพักแจ็คสันก็เป็นฝ่ายเปิดประเด็นสนทนาขึ้น
“หื้อ เดี๋ยวนี้เขาฮิตจะตาย ฮ่าๆ อย่างแบมแบมกับยูคยอม
ยังเป็นแฟนกันเลย ว่าแต่ถามอะไรวะ... ถ้าพี่จินอาได้ยินปรี๊ดแตกแน่”
“สับสนจัง”แจ็คสันพูดขึ้นมาเบาๆก่อนจะซุกหน้าลงบนไหล่เล็ก
ลมหายใจที่สม่ำเสมอของอีกคนทำให้อี้เอินมั่นใจว่าแจ็คสันได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว ใบหน้าหวานมองรูปหน้าคม จมูกได้รูป ริมฝีปากอิ่ม
อย่างเพลิดเพลิน นี่ใช่ไหม แจ็คสันคนที่เขารัก
ถ้านี้เป็นความฝัน
คงเป็นฝันที่ดี ที่เรียกว่า แจ็คสันหวัง.
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาแจ็คสันดูไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน
เหตุผลหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเค้าเพิ่งเลิกกับแฟนสาวรุ่นพี่ด้วยเหตุผลงี่เง่า อี้เอินก็พยายามจะให้เขากลับไปง้อจินอาด้วยวิธีต่างๆนานาๆ
แต่แจ็คสันก็ดื้อรั้นไม่ยอมไป จนอี้เอินเหนื่อยใจเลิกหาวิธีเกลี้ยกล่อมในที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆแล้วที่แจ็คสันจอมดื้อไม่ยอมกลับไปง้อเพราะใคร?
“อ่านหนังสือดิ
นั่งเหม่ออยู่ได้”อี้เอินให้ปากกาเคาะหัวแจ็คสันเบาๆ เพราะรูมเมทตัวดีเอาแต่นั่งเหม่อมองไปเรื่อยเปื่อยเป็นพระเอกเอ็มวี
ไม่ยอมอ่านหนังสือทั้งๆที่อีกสองวันก็จะสอบไฟนอลแล้ว
“ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันเอินเอินจะเสียใจไหม”
“เดี๋ยวนี้ทำไมชอบพูดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย เสียใจดิ
กากาเป็นเพื่อนรักของเอินเอินเชียวน๊า”อี้เอินทำเสียงอิ้นงุ้งงิ้งใส่แจ็คสัน
เผื่อว่ามันจะทำให้อีกคนอารมณ์ดีขึ้น
“แล้วถ้าวันหนึ่งกาก๊..”
“เลิกเพ้อได้แล้วนา ลืมกินยารึไงเนี่ย อ่านหนังสือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”มือสวยยกหนังสือเล่มโตฟาดแจ็คสันเบาๆ
แล้วบ่นไปตามระเบียบ คนตัวโตกว่าจึงก้มลงอ่านหนังสือเสียที
“นี่ กากา .. เราไปเที่ยวกันไหม”
“หื้ม ? .. ตอนนี่น่ะเหรอ”
“อื้อ”
“ป่ะ! ..ไปสิ”แจ็คสันวางหนังสือ ลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าอี้เอิน ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มกว้างแล้วจับมืออุ่นๆของแจ็คสัน ก่อนทั้งคู่จะเดินลงไปยังรถของอี้เอินที่จอดอยู่ใต้หอพัก
>>>>>>>>><<<<<<<<<
“เดี๋ยวกากาไปซื้อตั๋วให้นะ”เสียงทุ้มของแจ็คสันร้องบอกอี้เอิน
“จะเป็นพระเอกยืนตากแดดคนเดียวไง๊
ยืนรอด้วยกันนิล่ะ”อี้เอินแย้งทันที
ใครจะกล้าปล่อยให้เพื่อนรักยืนกลางแดดอยู่คนเดียว
แต่วันนี้คิวไม่ยาวเหมือนตอนที่มาเมื่อครั้งก่อนตอนวันเสาร์อาทิตย์ โอ้โหห
ตอนนั้นนะ นรกแตก เด็กๆนี่ยั่วเยี้ยไปหมด
“ไปทางไหนก่อนดี โคตรรกว้างอะ”อี้เอินมองไปรอบๆพร้อมกับดูแผนที่ประกอบ ถึงจะเคยมาหลายครั้งกับเพื่อนๆ
แต่ก็ยังบอกไม่ถูกอยู่ดีว่าเค้าควรเริ่มเล่นเครื่องเล่นอะไรก่อน เพราะสวนสนุกที่นี่กว้างจริงๆ
“.....”แจ็คสันก้มลงมองแผนที่อย่างพิจารณาว่าจะพาอี้เอินไปเล่นอะไรก่อนดี
นี้ก็กะจะไปไปเล่นม้าหมุนแบ้วๆ ฮ่าๆ
“รถไฟเหาะ”เสียงพูดเรียบๆของอี้เอินทำเอาแจ็คสันร้องออกเสียงหนัก
“ห๊ะ ?!”
“ได้ยินไม่ผิดหรอก อยากเล่นรถไฟเหาะ”
“ไหวเร้อ
เห็นมาทีไรก็ไม่ยอมเล่น”แจ็คสันขยับหมุนหมวกสีดำของอี้เอินไปด้านหลัง
แล้วมองหน้าอีกคนชัดๆ
“ก็คราวนี้มีเพื่อนนั่งแล้วไม่กลัวหรอกหน่า”พูดจบก็ไม่รอให้อีกคนถามต่อ มือสวยคว้าข้อมือของแจ็คสันเดินตรงลิ่วไปยังรถไฟเหาะรางไม้ที่เห็นเด่นเป็นสง่ากลางสวนสนุก
‘รถ ไฟ เหาะ’ ป้ายตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าเครื่องเล่นที่แสนหวาดเสียว เสียงร้องกรี๊ดกร๊าดของทั้งผู้หญิงผู้ชายที่อยู่บนเครื่องเล่น
ทำให้อี้เอินแอบกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
“ไปเถอะ
ไปเล่นอย่างอื่นดีกว่า”แจ็คสันที่เห็นท่าทีของร่างเล็กก็รีบดึงข้อมือเพื่อที่จะให้เดินตามกันไปเล่นเครื่องเล่นอื่น
“ไม่เอา เอาเนี่ยแหละ ต้องตามใจ โอเค๊?”อี้เอินยืนกรานว่าจะเล่นรถไฟเหาะนี่ให้ได้ แล้วลากแจ็คสันเดินไปต่อแถวเพื่อรอขึ้นรถไฟเหาะ มือเล็กที่ทั้งเย็นทั้งเปียกชุ่มด้วยเหงื่อถูกกอบกุมโดยมือใหญ่
ทำให้แจ็คสันรู้ว่าอี้เอินรู้สึกกังวลขนาดไหน
“ไหวแน่เหรอ”ถามเพื่อเตือนสติร่างบางอีกครั้ง
“อะ..อื้อ”อี้เอินพยักหน้ายิ้มๆ ซึ่งสวนทางกับดวงตาที่ปิดบังความกังวลใจไว้ไม่มิด
แจ็คสันจึงวาดแขนกอดคออี้เอินเป็นการปลอบประโลม
“กากาอยู่ตรงนี้”อี้เอินยิ้มเขิน
ก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าแดงๆของตัวเอง
ร่างเล็กรู้สึกว่ามือไม้ของเขามันเริ่มจะเกะกะไปเสียหมด
จนลืมความกลัวที่เกิดขึ้นไปเสียสนิท
แต่ความกลัวนั้นมันก็กลับมาอีกครั้ง
“น้องผู้ชายสองคน เชิญด้านหน้าสุดเลยครับ
เหลือที่ว่างสองที่พอดี”เสียงพนักงานดูแลเครื่องเล่นเดินมาบอกทั้งสองคนที่ยืนเขินกันอยู่
“เอ่อ ..พวกเรารอรอบหน้าก็ได้ครับ”แจ็คสันบอกกับพนักงานเพราะรู้ว่าอี้เอินกลัวขนาดไหน
“เฮ้ย! ที่นั่งข้างหน้าน่ะดีที่สุดเลยนะ ไปเถอะๆ”ถึงจะกลัวแต่อี้เอินก็ไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับร่างหนา ยืนรอมาตั้งนาน
“รั้นตลอด”แจ็คสันดุเบาๆขณะกำลังดึงตัวล๊อคลง รถไฟค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ท่าทีของอี้เอินยังคงสงบนิ่งอยู่ แจ็คสันมองใบหน้าหวานที่ดูหวาดกลัว
“อย่ามองลงไปข้างล่างนะ”แจ็คสันบอกอีกคน อี้เอินพยักหน้ารับอย่าตื่นๆ
ก่อนจะเชิ่ดหน้ามองขึ้นไปด้านบน แต่ในที่สุดก็ต้องก้มลงมองมือของตัวเองที่ถูกครอบครองด้วยมืออุ่นๆของอีกคน
“กะ..กา..กากา ..เอินเอินกลัว”ขณะที่ก้มลงมองมือดวงตาคู่สวยก็เผลอมองลงไปข้างล่าง มือเล็กสั่นเทา แจ็คสันมองใบหน้าหวานด้วยความกังวล
“บอกว่าอย่ามองลงไปไง!”บ่นอีกคนเสียงดุ
คิ้วเข้มขมวดมุ่น ก่อนจะจับมือเล็กแน่นขึ้น มือที่สอดประสานกันเพื่อทำให้อี้เอินรู้สึกอุ่นใจว่ายังมีเค้าอีกคนอยู่ข้างๆ
รถไฟเคลื่อนมาอยู่ที่จุดสูงสุดของราง ก่อนจะสะบัดตัวออกไปทั้งรวดเร็วและแรง ทำให้อี้เอินจับมือแจ็คสันแน่นขึ้นไปอีก กลัวสุดๆ แต่พอรู้ว่าแจ็คสันอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาระดับนึง
รถไฟเหาะกำลังเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง เหวี่ยงสะบัดไปตามรางของรถไฟ ความเร็วของรถมีแต่เพิ่มขึ้น ดวงตาคู่สวยมองไปบนท้องฟ้า มันดูสวยงามในมุมสูง
เรียกร้อยยิ้มหวานได้แว๊บหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงร้องกู่ก้อง ไปตามความรู้สึกอัดอั้นที่อยู่ภายใน
“ว๊ากกกกกกกกกกก!!!~”เสียงแหบๆอี้เอินตะโกนเสียงดังลั่น แจ็คสันหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข อี้เอินยิ้มให้แจ็คสัน ก่อนจะหันไปร้องโวยวายด้วยความหวาดเสียวว่ามันจะตกลงไปจริงๆ ก่อนที่รถไฟจะลดความเร็ว แล้วเคลื่อนที่ช้าลงในที่สุด เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่ามันหมดรอบ
“นึกว่าจะมีคนเป็นลม”
“โด่วว ต้วนอี้เอิน เก่งจะตาย”อี้เอินอวดตัวพร้อมหัวเราะเบาๆ
ปลดเข็มขัดที่รัดตัวเค้าไว้กับเครื่องเล่นออก แล้วเดินออกมารออีกคนตรงทางลง แจ็คสันเดินไปหาร่างเล็กคว้ามือนุ่มก่อนจะพากันลงไปเล่นเครื่องเล่นอื่นต่อ
“สนุกไหม”แจ็คสันถามตอนที่พวกเขากำลังมองหาเครื่องเล่นถัดไป
“อื้อ
มากๆเลย น่ากลัวแต่ก็สนุก”อี้เอินพูดยิ้มๆ
“นึกว่าเอินเอินจะกลัวจนเป็นลมเป็นแล้ว เห็นตอนแรกนั่งเกร็ง”
“ก็มันสูงเกิ๊น
แต่พอขึ้นไปแล้วมันเจ๋งดี”
“แล้วทำไมครั้งก่อนๆมาไม่เห็นยอมขึ้น”
“ก็ขึ้นไปแล้วใครจะนั่งเป็นเพื่อนเล่า
กากาก็อยู่กับพี่จินอาตลอด”อี้เอินตอบเสียงแผ่วก่อนจะเดินนำไปยังร้านขายน้ำหวานที่อยู่ไม่ไกล
“กินไอติมป่ะ”อี้เอินถามเมื่แจ็คสันเดินตามมายืนข้างๆ
“เอาดิ กากาเอาเชอร์เบท”
“เอาช๊อกชิพกับเชอร์เบทครับ”อี้เอินก้มมองไอติมหลากสี
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสั่งเมื่อเลือกรสที่ตัวเองอยากกินได้ รออยู่ครู่หนึ่งคนขายก็ยืนไอติมให้พวกเค้าสองคน
“ขอบคุณครับ”สองเสียงประสานกันก่อนจะเริ่มใช้ลิ้นเล็กๆเล็มเลียไอติมที่อยู่ในโคนดับร้อน
“อ๊า
ชื่นใจ”
“ขอชิมหน่อยดิ”แจ็คสันหันไปบอกอี้เอินที่ขมวดคิ้วแน่น
“ชิมไร!”อี้เอินมองหน้าแล้วชักมือที่ถือไอติมออกห่างไปจากตัวราวกับเด็กหวงของ
“ก็ไอติมไง ขอชิมของเอินเอินหน่อย”แจ็คสันพูดย้ำ รอบนี้พยักเพยิดไปทางไอติมที่มือสวยถืออยู่
“หึ! ไม่เอาอ่ะ .. เอินเอินเลียไปแล้วเนี่ยๆ”อี้เอินเลียไอติมแสดงความเป็นเจ้าของ
“ก็ชิมหน่อยเดียวเอง”
“อ่าๆๆ
ก็ได้ๆ ..อ๊ะ”อี้เอินยอมตกลงก่อนจะยื่นไอติมไปตรงหน้าแจ็คสัน
มีอะไรบ้างที่อี้เอินไม่ยอมแจ็คสัน หึ่ย.
“หึหึ ..!”แจ็คสันหัวเราะในลำคอก่อนจะจับมือเล็กที่ถือไอติมอยู่แน่นดันเข้าหาหน้าเจ้าของมัน จึงทำให้ไอติมจิ้มบนหน้าของอี้เอินเต็มๆแก้มขาว
“ไอ้กากา!!”เสียงอี้เอินร้องดังลั่น
ตาสวยมองค้อนคนขี้แกล้งด้วยอาการงอนๆ
ผิดกับอีกคนที่ขำไม่หยุด ก็ยิ่งอี้เอินน่าบึ้งก็ยิ่งดูน่ารักในสายตาของแจ็คสัน
“โกรธเว้ย!”อี้เอินพูดก่อนจะหันหลังเดินหนีไอ้คนขี้แกล้ง
จนแจ็คสันต้องรีบเดินตามไปติดๆ ไม่ง้อเดี๋ยวยาว
“เอินเอินอย่างอนกากาเลยน๊า .. ไปๆ เดี๋ยวพาไปล้างนะเด็กน้อย”แจ็คสันบอกอีกคน
แล้วคว้าข้อมือเล็ก พาเดินไปที่ก๊อกน้ำที่มีไว้สำหรับล้างมือในบริเวณนั้น
“ดูดิหน้าบึ้งเป็นตูดเลย หายงอนกากาได้แล้ว”แจ็คสันเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำก่อนจะเช็ดหน้าให้อี้เอินเบาๆ
แล้วแกล้งจิ้มแก้มใส่เบาๆเป็นการหยอกล้อ
“นี่ไม่ตลกนะ”คนขี้งอนพูดเสียงเรียบ
“โกรธกากาหรอเอินเอินคนเก่งงง”แจ็คสันที่พยายามง้อ
แต่ดูเหมือนใบหน้ากวนๆนั้นจะทำให้อี้เอิน งอนหนักเข้าไปใหญ่
“ไม่ต้องเลย ไอ้บ้า!”อี้เอินต่อยแขนอีกคนเต็มแรง อยากจะขำกับเสียงเมื่อกี้อยาก
แต่คนมันยังไม่หายงอนนิ]
“ไม่งอนแล้วนะ ไปเล่นอย่างอื่นกันดีกว่า ไปนี้ดีกว่าเอินเอินชอบนิ”แจ็คสันจิ้มไปยังสถานที่ต่อไปที่บอกว่าอีกคนชอบ
“ม้าหมุน?”
“บ้านผีสิง ฮ่าๆๆ”แจ็คสันที่รู้ว่าอี้เอินกลัวผีเป็นที่สุดแต่ก็อดแกล้งไม่ได้จริงๆ ส่วนคนถูกแกล้งก็หน้าบึ้งตึง กอดอกหันหน้าไปตามระเบียบ
ตอนนี้เขาจะรู้ไหมนะว่าเขาทั้งสองคนเหมือนคู่รักที่กำลังเดทกันในสวนสนุก
“ไปดูดอกไม้ตรงนั้นกัน ไปๆ”แจ็คสันรีบลากอีกคนไปทางที่มีสวนดอกไม้จัดอยู่
จะได้แช๊ะภาพให้คุณอี้เอินเขาสบายใจเสียหน่อย
“แจ็คสันคะ!”เสียงหวานใสดังขึ้นมาจากด้านหลัง
เรียกความสนใจจากคนทั้งสองให้หันกลับไป
“จินอา”เสียงเบาหวิวของแจ็คสันทำให้ใจของอี้เอินกระตุก
จะกลับไปคืนดีกับเขาแล้วใช่ไหม อี้เอินลากแขนแจ็คสันไปอีกทางเพื่อหลบจินอา
เธอคงจะไปถามจากแบมแบมจึงรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่
มาทำไม
ขอแค่วันนี้
ให้เป็นวันของ อี้เอิน ไม่ได้หรอ
อี้เอินคนงี่เง่าแค่อยากอยู่กับ แจ็คสัน หวัง.
TBC.
พล๊อตฟิคเรื่องนี้เคยเป็นฟิคคยูมิน ที่เราเคยแต่งไว้
อัพไว้ในเว็บบ้านหนึ่ง แต่มันปิดไปแล้ว เราชอบบรรยากาศ
ของพล๊อตนี้มันอุ่นๆ ไม่เศร้ามากเท่าไหร่ เลยเอามาลอง
แต่งเป็นจาร์คดู หวังว่าทุกคนจะชอบนะ
พล๊อตคล้ายแต่ไม่เหมือนนะจ๊ะ จริงๆ :)
ถึงจะไม่มีคนติคนชม แต่ก็อยากได้ไปสกรีมตบตีกับ
เรานะ #ฟิคน้องเอิ้น หรือมาทักได้ @jswmt_
จุ๊บๆเจ็ดล้านทีจากฟิคน้องเอินครับผม!
อีกวันสองวันจะมาน้องเอิ้นมาส่ง จ๊วบบบบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น